Διαβάζουμε πολύ συχνά ότι αυτό το άλμπουμ έχει κλείσει μέσα στα 52 λεπτά του 50 χρόνια ήχων. Συμφωνώ. Η ψυχεδέλεια, οι ποπ αναφορές, οι κιθάρες και η ανεμελιά των 60's και 70's, η κυκλοθυμία των 80's και η εναλλακτικότητα των 90's. Νομίζω όμως ότι αυτό είναι καλύτερα να το ακούς. Δηλαδή, διαβάζοντας ξανά τις πρώτες τρεις γραμμές αυτού του ποστ, δυσκολεύομαι να μην τις αντιμετωπίσω ως απλές παπαριές. Και δεν είναι μόνο αυτό: δεν αποτελούν καν κάποιο πιστοποιητικό ποιότητας. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί μετά την επιτυχία του Lonerism θα ακούγαμε από παντού αχταρμάδες, υποψήφιους για άλμπουμ της χρονιάς. Το μυστικό της δημοφιλίας του άλμπουμ αυτού, δεν είναι καν το γεγονός ότι κατάφερε τα ανωτέρω με μεγάλη επιτυχία. Κι ας είναι (και αυτό) αλήθεια.
Το σημείο στο οποίο εγώ εντοπίζω την απήχηση αυτού του δίσκου, είναι ένα: το hype.
Οι λίστες έχουν εγκλωβιστεί σε μια ψυχαναγκαστική διαδικασία και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο απείχα πέρυσι και ο αυτός για τον οποίο χαίρομαι σα μικρό παιδί που το κάνω φέτος: ψυχολογική απεμπλοκή από τέτοιου είδους σαχλαμάρες.
Βέβαια, το Lonerism είναι δισκάρα. Πέρα από το γεγονός ότι ένας 26χρονος ευφυέστατος καΐλας (Kevin Parker)
κρύβεται πίσω από όλες τις συνθέσεις, όλα τα όργανα, τις
ενορχηστρώσεις, τα φωνητικά, τα πάντα. Πόσο όμορφες μελωδίες έχει σκαρφιστεί, πόσο έξυπνα τις έχει παντρέψει με την ψυχεδέλεια των ήχων του, άψογη παραγωγή και μια φωνή που είναι σαν να περίμενε 24 χρόνια τον ιδιοκτήτη της να πειραματιστεί με αυτούς τους ήχους. Μια φωνή που "βγαίνει" ζωντανά ακόμα καλύτερα. Εν τέλει, ένας πολύ, πολύ αγαπημένος δίσκος.
###
So far
02: Tame Impala - Lonerism
###
So far
02: Tame Impala - Lonerism
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου