Hooligans

Κακό πράμα το οπαδιλίκι. Σιχαμερό - και λίγα λέω. Μου τη δίνει ο τρόπος που ψυχαναγκάζει και υποχρεώνει τον οπαδό να υπερασπιστεί πράγματα που είναι αντικειμενικά μαλακίες. Μου τη δίνει ο ΠΑΟΚτσής που στηρίζει τον πάπαρο, ανεξέλεγκτο και ψυχολογικά ασταθη Γκαρσία, όταν αυτός μοιράζει μπουνίδια όπου βρει. Ωραία φάση βέβαια ο σαρκασμός και το χιουμορ: "Άντε μωρή Ρόκυ Γκαρσία, σπάστους τα μούτρα". Ναι, με τα τραγελαφικά σκηνικά θα κάνουμε και πλάκα, μιας και υπάρχει το άλλο άκρο, του οποίου το όνομα είναι ακόμα πιο σιχαμερό: Σοβαροφάνεια. Στην πολιτική ειδικά, το οπαδιλίκι έχει ξεπεράσει τα όρια της βλακείας. Τρόπος του λέγειν φυσικά, μιας και η βλακεία δεν έχει όρια. Μάλιστα έχει καθιερωθεί ακόμα κι εδώ η λέξη "οπαδός". Jesus fucking Christ dudes! Αποστασιοποιηθείτε, προσπαθήστε να αντικειμενικολογήσετε, γίνετε το ίδιο αυστηροί με όλους. Και το ίδιο αστείοι επίσης. Που κολλάει τώρα το παραλήρημα περι ποδοσφαιροπολιτικολογικής οπαδού;  Με τη μουσική φυσικά. Η οποία μουσική τρίβει την ανετίλα της στη μούρη όλων. Οι οποίοι όλοι χρειάζονται λίγο χαλάρωμα και αρκετό καθαρό μυαλό.

Θυμάμαι σε ένα προηγούμενο ποστ περί ταμπέλων στη μουσική που αναφέρθηκα στον πρώην παγκόσμιο πόλεμο ηλεκτρονικάριων και κιθαριστικών. Ε λοιπόν, όλο αυτό το σκηνικό μόνο τα μέσα και τις εταιρείες ευνόησε. Όπως και πολλά βλογ, ιστοσελίδες, τηλεοπτικές εκπομπές κλπ, έτσι και η μουσική βιομηχανία επιχείρησε τότε να δημιουργήσει τεχνητές κόντρες για να κρατήσει το πεθαμένο ενδιαφέρον του κόσμου στο πρόσωπο της. Ο εύκολος τρόπος για να προσελκύσεις την προσοχή του κόσμου-πελάτη, όταν είσαι τραγικός σε κάθε θεμιτο μέσο (ποιότητα υπηρεσιών, καλές ιδέες, πρωτότυπα θέματα) είναι να προχωρήσεις σε αθέμιτα μέσα: προκαλείς. Προκαλείς έντονα, δημιουργείς αψιμαχίες και διαφωνίες και αφήνεις τα αντίπαλα στρατόπεδα να σου δώσουν δημοσιότητα. Πέρασαν όμως αυτές οι εποχές και συνειδητοποιήσαμε -με την καθοριστική συμβολή του ίντερνετ- ότι οι εταιρείες που βγάζουν λεφτά από τη μουσική (είτε αυτές λέγονται δισκογραφικές, είτε εκδοτικοί οίκοι, είτε Bono :P) ήταν, είναι και θα είναι ξεπερασμένες. Ντεμοντέ. Κλάιν σε φάση.

Αυτός ίσως είναι και ο κύριος λόγος εξ' αιτίας του οποίου όλα γίνονται τόσο αθόρυβα. Το hype από δουλειά την βιομηχανίας μετατράπηκε σε δουλειά του ακροατή. Word of mouth (ή καλύτερα word of wall στην facebook-ική εποχή) και φυσικά βλογ και εκλεκτά site. Αυτό μας έχει κάνει χαλαρούς, ήρεμους, διαλλακτικούς. Ανταλλαγές ήχων και οριζόντων. Βέβαια στην Ελλάδα έχουμε ένα θέμα με το ραδιόφωνο, το οποίο είναι ακόμα σε ελεεινά επίπεδα απ' όλες τις απόψεις: παραγωγοί, μουσικές, σκλαβιά της λίστας, σκλαβιά συμβάσεων. Μην είμαστε γκρινιάρηδες όμως. Το ιντερνετικό ραδιόφωνο αναπτύσσεται αργά μεν, σταθερά και ποιοτικά δε, ερασιτεχνικά από τη μία, με πλήρεις ελευθερίες ήχων και λέξεων από την άλλη. Οι μουσικόφιλοι παγκοσμίως έχουν αράξει και καίνε τα μυαλά τους με μουσικές κάθε είδους, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ καθιερώθηκε η καλή ποιότητα των mp3 (=320kbps) και εξαπλώνεται τo lossless format του flac. Εννοείται πως είναι ελάχιστοι αυτοί που αγοράζουν δίσκους, ποιος έχει τη δυνατότητα να δίνει 20 ευρώ για κάθε καινούριο άλμπουμ; Μόνο κάλυψη κενών της δισκοθήκης μας, με αγορές παλιών άλμπουμ σε προσφορά. 

Αυτό βέβαια θα αλλάξει σύντομα, τα ηλεκτρονικά δισκοπωλεία υπάρχουν εδώ και χρόνια. Θα βοηθήσουν και οι κρατικές νομοθεσίες που θα βάλουν τους παρόχους να κάνουν τους μπάτσους πάνω από το κεφάλι μας, και με μαθηματική ακρίβεια σε κάποια χρόνια η πειρατεία θα γίνει αυτό που προοριζόταν εξαρχής. Παράνομη, με αυστηρες κυρώσεις και όχι με τόσο μεγάλη απήχηση στην κοινωνία. Οι περισσότεροι θα πληρώνουν τα Χ ευρώ τον μήνα για απεριόριστο κατέβασμα και θα υπάρχουν οι λίγοι που θα ριψοκινδυνεύουν το ίντερνετ τους κατεβάζοντας από rapidshare, hotfile και κωδικοποιημένα τόρρεντς. Αλλά υπάρχει πιο ανοργασμικό θέμα συζήτησης; Εδώ μιλάμε για μουσική ρε. Τα λέμε.

Arcade Fire - The Suburbs : Απόπειρα για μια νηφάλια άποψη

     Σκεφτόμουν ότι θα ήταν καλύτερα να μην έγραφα κάτι εδώ για τους Arcade Fire. Υπάρχουν κάποια πράγματα (καθένας με τα δικά του) που δεν θέλεις να τα κουράζεις με λόγια. Και -με αρκετή αντικειμενικότητα θέλω να πιστεύω- οι Arcade Fire ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Που είναι η αντικειμενικότητα; Πάμε: ο τρόπος που επέλεξαν να δισκογραφήσουν, η "πολιτική" τους απέναντι στα ΜΜΕ, η σχέση που έχουν μεταξύ τους αλλά και με τη μουσική τους, η αίσθηση μυσταγωγίας και τα ξέχειλα συναισθήματα στις συναυλίες τους. Όλα αυτά, ακόμη κι αν αποτυπωθούν με σαφήνεια σε χαρτί, δεν αποτελούν κριτήρια αξίας ενός άλμπουμ: ίσα ίσα, μπορεί να οδηγήσουν σε συναισθηματισμούς και παπαρολογίες.

    Διάβασα πολλές κριτικές για το τρίτο άλμπουμ των AF: δεν συμφωνώ με καμία. Πρώτα απ' όλα δεν συμφωνώ με οποιαδήποτε βαθμολόγηση. Είτε ένα, είτε πέντε, είτε δέκα με τόνο. Εξηγώ: το ντεμπούτο Funeral είχε ένα δύσκολο έργο, τις συστάσεις. Φευ, οι συνθέσεις του είναι απλές, πιασάρικες και με συνεχή γυρίσματα, οι ενορχηστρώσεις χαρακτηρίζονται από μια -μοναδική στην ιστορία κατ' εμέ- ισορροπία μεταξύ βιολιού-ακκορντεόν με τα συμβατικά κιθάρα-μπάσο-τύμπανα και οι στίχοι του είχαν μια cool as fuck μελαγχολία: αφηγηματικοί, ερωτικοί, ποιητικοί, πολιτική χροιά στο υπόβαθρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων αυτών είναι το πρώτο κιόλας κομμάτι, το Tunnels. "And if the snow buries my neighborhoud [...] then I'll dig a tunnel from my window to yours".

  Η αισθητική τους (σε βίντεο κλιπ, σάιτ κλπ) δεν ήταν ποτέ λιγότερο από άψογη

                                                                                                             Και αν το Funeral ήταν και μια μορφή ξεσπάσματος των μελών της μπάντας (όλοι σχεδόν είχαν χάσει πρόσφατα συγγενικά πρόσωπα), η συνέχεια ανήκε αποκλειστικά στη μουσική. To ντεμπούτο τους ήταν πρώτο σχεδόν σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς και -μετέπειτα- πρώτο ή δεύτερο στις περισσότερες λίστες με τα καλύτερα της δεκαετίας. Όχι πως τους ένοιαξε. Με το κομπόδεμα της επιτυχίας τους αγόρασαν μια αχρησιμοποίητη εκκλησία κοντά στο Μόντρεαλ, έβαλαν μέσα εκκλησιαστικό όργανο και αν η αρχή έγινε με μια "κηδεία", τώρα ήταν σειρά για το μνημόσυνο. Τι σημαίνει αυτό; Το άλμπουμ είναι πιο σκοτεινό αλλά όχι πιο μελαγχολικό, οι συνθέσεις πιο συμπαγείς αλλά όχι μονόχνωτες, ο ήχος εξακολουθεί να είναι για φίλημα. Καλύτερη παραγωγή, πιο γεμάτες και "βαριές" ενορχηστρώσεις, ξανά θεματικό άλμπουμ (αυτή τη φορά όμως μιλάει απευθείας στον ακροατή, μοιράζεται πιο πολλά μαζί του), οι πρώτοι παραλληλισμοί (Bruce Springsteen), τα πρώτα η-καλύτερη-μπάντα-στον-κόσμο σχόλια (David Bowie) και το νερό κυλάει. Ή, βασικά, το νερό κύλησε.

        Πρώτη τους εμφάνιση στο Glastonbury, φέτος έπαιξαν ξανά (αυτή τη φορά ως headliners..)
                                                                                                             Πως ξεκίνησε όλη αυτή η συζήτηση; Επικολλώ το σημείο στο οποίο άρχισε η ιστορική αναδρομή:
[...Διάβασα πολλές κριτικές για το τρίτο άλμπουμ των AF: δεν συμφωνώ με καμία. Πρώτα απ' όλα δεν συμφωνώ με οποιαδήποτε βαθμολόγηση. Είτε ένα, είτε πέντε, είτε δέκα με τόνο. Εξηγώ: το ντεμπούτο Funeral είχε ένα δύσκολο έργο, τις συστάσεις...]

Το τρίτο άλμπουμ είναι συνήθως το δύσκολο. Ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις "μεγάλων" συγκροτημάτων. Ξέρετε τι αναμνήσεις έχω από τον Δεκέμβρη του 2004; Γυρνούσα like-a-fucking-retard και φώναζα σε όλους τους φίλους πόσο τρελαμένος ήμουν. Στο θέμα μας όμως: τα εξαιρετικά ντεμπούτα -όχι όπως το εννοεί η ΝΜΕ βέβαια- από μπάντες που φαίνεται ότι θα κρατήσουν, είναι και εξαιρετικά σπάνια. Και όταν συμβαίνουν τα μυθοποιούμε. Το δεύτερο άλμπουμ των AF ήταν επίσης στο ίδιο μυστικιστικό μοτίβο. Τώρα όμως έχουν γιγαντωθεί σε βαθμό που δεν φαντάζονταν. Headliners στο Glastonbury. Ποιοι ήταν τα προηγούμενα χρόνια; Blur, Bruce Springsteen, Neil Young, Zay Z, Kings of Leon, Verve. Όχι και τα πιο indie ονόματα, έτσι; Και το τρίτο τους άλμπουμ είναι αυτό που θα τους κάνει ένα κανονικό συγκρότημα. Είναι πλέον οι Arcade Fire, όχι η μπάντα που κυκλοφόρησε το Funeral ή το Neon Bible. Ένα συγκρότημα που θα κυκλοφορήσει και τέταρτο και πέμπτο δίσκο.Και ο τρίτος;

5 Αυγούστου 2010 στη Νέα Υόρκη, συναυλία που μεταδόθηκε ζωντανά από το Youtube. Κι εγώ μεθυσμένος ξημερώματα στην Αμοργό να ψάχνω ίντερνετ καφέ.

                                                                                                             Έριξαν κι άλλα στοιχεία στο κατσαρόλι. Ψηφιακά αυτή τη φορά. Θεματολογία από τα παιδικά χρόνια των αδερφών Butler στα προάστια του Χιούστον (πριν πάνε στον Καναδά), εικόνες που μετακινούνται σε μια παιδική ηλικία που μόνο παιδική δεν είναι, μοντέρνοι άνθρωποι και φοιτητές νομικής, εκκενωμένες πόλεις, γκρίζο τοπίο, η ηχώ φαντασμάτων, ένα τίμημα που πρέπει να πληρωθεί. Και η διάθεση των ήχων; Στοιχειωμένη και αγχωτική (Rococo, Empty room, Half light II), απελευθερωτική (The suburbs, Modern man, City with no children, Wasted hours), αγριεμένη (Ready to start, Month of May) ή νωχελική και κατανυκτική (Half light I, Sprawl I). Τι με πείραξε; Τα κλεισίματα κομματιών με fade out. Τίποτα άλλο.

Αν προσέξει κανείς, τα άλμπουμ των Arcade Fire γίνονται όλο και πιο ενιαία. Όλο και πιο θεματικά. Όλο και δυσκολότερα για να ξεχωρίσεις κομμάτια. Και δεν χάνουν σε ποιότητα. Δική μου πρόβλεψη; Κάτι μου λέει ότι το καλύτερο άλμπουμ τους δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα. Μια τέτοια συζήτηση όμως δεν έχει νόημα. Όπως λένε και οι ίδιοι οι AF: We used to wait.

Inner prologue

    Τελευταία φορά τα είχαμε πει τέλη Ιουνίου. Είχε σκάσει η είδηση για τους GY!BE και δεν μπορούσε να μείνει ασχολίαστη. Δεν ήταν το μόνο νέο όμως. Δεν είπαμε καθόλου για το Primavera Sound.. καλά θυμάμαι. Το σκεφτόμουν μέσα στο καλοκαίρι. Τι να πω δηλαδή; Πόσο ωραία πέρασα; Μπα. Ποια live με τρέλαναν περισσότερο; Beak>, Antlers, Pavement. Χωρίς σχόλια. Ειδικά οι πρώτοι. Τρέλα.




    Αλλά η κατακλείδα είναι άλλη για μένα: When it comes to live shows, run. Run fast, run far. Ειλικρινά τώρα. Είναι θέμα συνέπειας (όχι μόνο ώρας), είναι θέμα ποιότητας (όχι μόνο ήχου), είναι θέμα σεβασμού (όχι μόνο του εαυτού σου). Τόσο απλά. Πάμε παρακάτω.
    Όταν μπαίνει ο Οκτώμβρης, κάνει κρύο, έχει να βγάλει ήλιο τρεις μέρες και είσαι άρρωστος, μπορείς να πεις "καλό χειμώνα"; Φαντάζομαι πως ναι. Καλό χειμώνα folks. Και αφού ειπώθηκε κι αυτό, ας πούμε τα σχέδια για φέτος.
    Νέα στέγη για την εκπομπή Inner Voyage φέτος, τρίτο σπίτι σε 4 χρόνια. Ξεκίνημα λοιπόν, στον Paranoise Radio. Κι αν μερικοί λένε "καλησπέρα από την ζεστασιά του στούντιο", μπορούν να φάνε τη σκόνη μου γιατί θα κάνω εκπομπή από το σπίτι μου. Αλητεία, ε; Καλή αρχή στον καλό χειμώνα λοιπόν.
     Κλείσιμο στο σύντομο ποστ. Με τι άλλο; Ένα κομμάτι που θα μπορούσα να έχω ακούσει ζωντανά στο Primavera, αλλά εκείνη την ώρα ήμουνα στην κεντρική σκηνή βλέποντας τους Pavement και προφανώς οι Sleigh Bells δεν είχαν καμιά τύχη. Το κομμάτι πάντως είναι σούπερ, τελείως catchy, μια -για μένα- ξεχωριστή στιγμή ποπ μαγείας. Enjoy και τα λέμε -όσοι πιστοί- αύριο το μεσημέρι στον Paranoise Radio 16:oo-18:oo. Τσίου.

[...] god's pee has decided to roll again [...]

Έτσι απλά και λιτά είχαν ανακοινώσει τα όμορφα νέα πριν από 80 μέρες ακριβώς. Το σημείωμα έκανε τον γύρο του κόσμου και δίνει τη θέση του σε ένα άλλο:

17 + 18 Δεκεμβρίου 2010, οι Godspeed You! Black Emperor εμφανίζονται στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Gagarin 205, επτά χρόνια μετά το διάλειμμα τους. Είναι μια χαρούμενη μέρα σήμερα.

Arcade Fire - The Suburbs: Tracklisting

Μετά από ατελείωτες αναζητήσεις και spamming στο επίσημο φόρουμ των Arcade Fire -με αποτέλεσμα fake ποστς και κουλ καυγάδες μεταξύ των μελών!- το οριστικό tracklisting του καινιούριου άλμπουμ της αγαπημένης μπάντας του βλογ είναι εδώ. Τσεκάρετε τίτλους (τα μισά περίπου κομμάτια υπάρχουν ήδη σε διάφορες εκτελέσεις στο youtube), ψάξτε πληροφορίες, δείτε μουντιάλ, whatever! σε 43 μέρες το "The Suburbs" θα είναι επίσημα κυκλοφορημένο και στη διάθεση μας. Ακολουθεί το mail από τους Arcade Fire:

"Hello. The tracklisting for Arcade Fire's new album The Suburbs is confirmed and we thought you might like to have a look. The Suburbs is out August 2nd in the UK and August 3rd in the US and Canada.

Thank you,
Your Friends at ArcadeFire.com

01 The Suburbs
02 Ready To Start
03 Modern Man
04 Rococo
05 E mpty Room
06 City With No Children
07 Half Light I
08 Half Light II (No Celebration)
09 Suburban War
10 Month Of May
11 Wasted Hours
12 Deep Blue
13 We Used To Wait
14 Sprawl I (Flatland)
15 Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)
16 The Suburbs (Continued)"

Do not simulate it. Make it a bit ARCADE. Do not protect it. Let it walk through FIRE.

Αν και όπως πάντα οι τίτλοι έχουν κάποια εξήγηση στο μυαλό αυτών που τους βάζουν, λέω να το αποφύγω. Στο θέμα μας τώρα. Το οποίο είναι προφανώς η επταμελής μπάντα από το Montreal. Οι Arcade Fire. Οκ, δεν μπορώ να γράψω. Αλήθεια. Τώρα όλα αυτά είναι αποτύπωση σκέψεων. Λες να τα σβήσω; Άστο καλύτερα. Λοιπόν, πάμε ξανά;

Η αγαπημένη μπάντα του γράφοντος ολοκλήρωσε τις ηχογραφήσεις του επερχόμενου άλμπουμ της, έστειλε μέσω του επίσημου site της ένα γράμμα με παραλήπτη το ίντερνετ (!) και κυκλοφόρησε περιχαρής τον πρόλογο. Το single. Δύο κομμάτια, The suburbs και Month of May, 557 δευτερόλεπτα συνολικά και η τριετής (όπως πάντα μέχρι τώρα) αναμονή φτάνει στο τέλος της. Tο ντεμπούτο Funeral είχε μια δεκάδα κομμάτια, το Neon Bible έπιασε ενδεκάδα και πήγε για μπάλα με τον Βruce Springsteen, ενώ το "The Suburbs" βαζει και αναπληρωματικούς μέσα και φτάνει τα 16 κομμάτια αισίως. Γενικά θα αποδοκίμαζα τέτοια επιλογή, τείνω να αγαπώ περισσότερο τα όχι τόσο λαίμαργα άλμπουμ. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μία μπάντα που έχει κερδίσει τον σεβασμό με το ακκορντεόν και το βιολί της. Υπομονή.
EDIT: "Ανάσταση νεκρών εδώ και τώρα, η υπομονή έχει και τα όρια της." Ιωβ. Παραπληροφορώ αδιακρίτως. Τα κομμάτια του άλμπουμ θα είναι 12. Να με συμπαθάτε.

Στα του παρόντος, τα δύο κομμάτια που έχει το single είναι άσπρο-μαύρο χωρίς όμως να υπάρχει αυτονόητη αντιστοιχία χρώματος-κομματιού. To "The suburbs" είναι η feel good ενορχήστρωση με τους στίχους ομως να θυμίζουν πολύ την χαρμολύπη (με τόνο στο "λύπη") του Funeral. Από την άλλη το "Month of May" πατάει το γκάζι και τα λόγια για πρώτη φορά μας δείχνουν μια μπάντα που ξέρει ότι έχει γίνει παγκόσμιο φαινόμενο. "Gonna make a record in the month of May". Να αρχίσω να ανησυχώ;

Όπως και να 'χει δύο πράγματα είναι σίγουρα. Το πρώτο είναι ότι οι Arcade Fire είναι μία από τις ελάχιστες μπάντες που μου αρέσουν σε υπερθετικό βαθμό αλλά δεν μου αρέσει να τις περιγράφω λέκτικά. Μάλλον αυτό ισχύει με τους περισσότερους οπαδούς τους, κάτι που εξηγεί εν πολλοίς την μοναδική ατμόσφαιρα στα live τους. Το δεύτερο είναι ότι δεν πρόκειται να κρίνω (σίγουρα όχι τώρα) τα κομμάτια τους. Προτιμώ μία τέτοια μπάντα να την αντιμετωπίζω ως συγκρότημα που φτιάχνει άλμπουμ. Πολύ απλά επειδή είναι τέτοια. Υπομονή λοιπόν ως τις 2 Αυγούστου 2010. Και όσοι πιστοί, 31 Αυγούστου στο Βερολίνο νομίζω ότι είναι μια σούπερ ευκαιρία να τους δούμε ζωντανά (29 Αυγούστου στο Παρίσι και 2 Σεπτεμβρίου στην Μπολόνια είναι σε φεστιβάλ. Οι Arcade Fire δεν νομίζω ότι είναι και τόσο φεστιβαλική μπάντα). Τι λέτε, φύγαμε;

πι.ες: δείτε την απίστευτη αισθητική που έχουν στους στίχους του The suburbs στο επίσημο site τους. πατήστε πάνω σε μερικές λέξεις και θα με καταλάβετε. όμορφα πράγματα, ε;
πι.ες2: άρτι αφιχθείς από Βαρκελώνη και Primavera και ακόμα δεν έβγαλα μιλιά. έμεινα άφωνος; και αυτό. κυρίως όμως είναι η ανάγκη για έλεγχο του ενθουσιασμού (και υπάρχει μπόλικος). τα λέμε σύντομα λοιπόν.

May 18, 1980 - May 18, 2010

Ναι, πέρασαν κιόλας 30 χρόνια. Τι, πως, που, γιατί; Ούτε να τα σκέφτομαι θέλω αυτά. Και χωρίς συναισθηματισμούς. Σήμερα απλά έρχεται η θύμηση. Φρεσκάρεις και ξεσκονίζεις. Χρειάζεται το ξεσκόνισμα. Σε ανακουφίζει. Όπως σε ανακουφίζει (όσο και σε ενθουσιάζει) το γεγονός ότι ο θάνατος-αυτοκτονία του Ian Curtis, σηματοδοτεί δύο από τα σημαντικότερα γεγονότα. Τον αδιαπραγμάτευτο θάνατο των Joy Division και την αναπάντεχη γέννηση των New Order. Μπορεί κανείς να πει ότι οι Joy Division κλείνουν με επικό τρόπο το punk και οι Νew Order υποδέχονται με μεγαλειώδη τρόπο την πιο ευδιάθετη δεκαετία που ακούει στο όνομα 80's; Παπαριές. Πέρασαν κιόλας 30 χρόνια.

Ronnie James Dio, κλαίω ακόμα (????)

"Είμαι χθες στο στούντιο και κάνω εκπομπή. Μπαίνω να σερφάρω σε ένα μουσικό σάιτ, να δω και τι παίζει. Πρώτη είδηση, με μεγάλους χαρακτήρες, αυτά τα τρία γράμματα που σε κάνουν κάθε φορά να ανατριχιάζεις. Συνοδεύονται από ένα όνομα-παρατσούκλι. Μένω ακίνητος. Διαβάζω. R.I.P Ronnie. Σκέφτομαι. Συνειδητοποιώ. Κλαίω."

Που λέτε, αυτή θα μπορούσε να είναι η εισαγωγή για το νέο του θανάτου του Dio γραμμένη από καμιά δακρύβρεχτη αδερφή που το πιο hard rock κομμάτι που έχει ακούσει είναι το Άντεξα του Ρουβά. Τον οποίο Dio τώρα θυμήθηκαν όλοι να αποκαλέσουν Ronnie James Dio λες και είναι κανένας πρίγκηπας ή ιππότης ή τίποτα τέτοιο. Μάγκες, DIO. Ντίο. Αυτά για αρχή.

Συμμερίζομαι την έκπληξη και δυσαρέσκεια (όχι πόνο) των metalheads και hard-rockers ανά την υφήλιο. Ο γραφικότερος των γραφικών (που όντως έχει ντυθεί ιππότης για video clip) έχει προσφέρει πολλά. Ε δεν θα σας τα πω εγώ τώρα. Εγώ είμαι ένας τύπος που θεωρεί το Funeral καλύτερο άλμπουμ των 00's. Αν με έβλεπε ο Dio στο βιντεο κλιπ που είναι ιππότης, θα μου έκοβε το κεφάλι πριν τον καλημερίσω. Αλλού είναι το θέμα.

Δεν κατανοώ την θλίψη που έπιασε ξαφνικά όλους με τον θάνατο του. Οκ, καλός σπουδαίος και απ' ότι άκουσα και γαμώ τα παιδιά. Αλλά όχι να στενοχωριέται και αυτός που δεν ξέρει πάνω από 3 κομμάτια του. Από που κι ως που; Η μουσική που έφτιαξε ο Dio δεν πέθανε παζί του. Θα ζήσει! Γιεεεες! Ο ίδιος πάλι, ζωντανός ή νεκρός δεν είχε και πολλά να δώσει στα 68 του, ε; Εμένα μου φαίνεται λίγο σοβαροφανές αυτό. Αυτό που έλεγα και στο προηγούμενο ποστ. Πριν κλάψεις ψυχολόγησε το δάκρυ σου, πιάστου καμιά κουβέντα, δες πως σκέφτεται. Ε;

Εγώ, για να τελειώνω με το θέμα, πιο πολύ στενοχωρήθηκα για τον θάνατο του μίστερ Sparklehorse Mark Linkous ο οποίος και λατρεμένος καλλιτέχνης ήταν, και είκοσι χρόνια νεότερος από τον Dio ήταν, και πέθανε και με πολύ πιο ροκ τρόπο, δηλαδή την αυτοκτονία. Fuck Yeah.

R.I.P Mark Linkous, heaven is not about your reputation.

The Boy - Είμαι αυτός

Μερικοί το έχουν απλά σαν στάση ζωής. Προσθέτουν λίγο παραπάνω γουάχου μέσα στον πανικό του υπερηχητικού πλάνήτη μας. Άλλοι πάλι το βάζουν σαν ασπίδα προστασίας, μια φιλοσοφημένη άμυνα στην κατσούφια που μας περιστοιχίζει. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το παρουσιάσεις. Όπως κι αν έχει το πράμα, το να αντιμετωπίζεις τα πράγματα με κουλ τρόπο, χιουμοριστικό, ειρωνικό και κυνικό, είναι ένα απαραίτητο αντίβαρο στην απίστευτη σοβαροφάνεια που ζούμε καθημερινά. Στον δήθεν συναισθηματισμό, στη δήθεν ευαισθητοποιημένη κοινωνία, στο δήθεν γενικά. Στο "και καλά".

Και βέβαια αυτό έχει αντίκτυπο και στην τέχνη. Ειδικά στα δικά μας (τα ελληνικά μας) ,πολύ σπάνια βρίσκουμε στίχο που να μιλάει με σοβαρό τρόπο για σοβαρά πράγματα και δίχως να καταντάει γελοίος ή/και στόχος ανεκδοτοποίησης. Οι πιο πολλοί στρέφονται σε αγγλικό στίχο που πολύ ευκολότερα "φαίνεται" πιο σωστός ή πιο σοβαρός ή πιο τέτοιος τέλος πάντων και να αποφύγει την κριτική. Είναι σε ακράιο βαθμό σπάνια η ύπαρξη ελληνικού στίχου σε μουσική φτιαγμένη με δυτικά υλικά και επιρροές. Και κάπου εκεί έρχεται ο Αλέξανδρος Βούλγαρης. Ο "The Boy". Και τα γαμάει όλα. Με το συμπάθειο.

Δεν έχω ακούσει όλο το καινούριο άλμπουμ του. Λέγεται "Το κουστουμάκι". Έχω ακούσει μόνο το "Είμαι αυτός", και "Είναι αυτός" ο λόγος που παραληρώ τώρα. Σαν κολλημένη βελόνα σε πικάπ, σαν ελεύθερη και δίχως άδεια κατασκήνωση μέσα στο μουσικό κομμάτι του εγκεφάλου, σαν τσίχλα σε παπούτσι. Δεν αδιαφορώ καθόλου για το υπόλοιπο του άλμπουμ -κάθε άλλο, τρελαίνομαι να το ακούσω- αλλά αυτό το κομμάτι κάτι έχει. Δεν είναι η αγχωτική και υπέροχη μελωδία του συνθεσάιζερ που μπορεί να σε χορέψει σαν αυτιστικό σε άδεια σκηνή, ούτε τα τύμπανα και τα μπιτ που επαναλαμβανόμενα σε παρασέρνουν όπου αυτά θέλουν. Δεν είναι -χμ, επιφύλαξη- τα λόγια που περιγράφουν μια διαδρομή του μετρό σαν καμία άλλη - και σαν όλες τις άλλες ταυτόχρονα.

Είναι όλα αυτά μαζί. Αυτό το κομμάτι με πήρε και με πέταξε σε μία γωνία, μου σήκωσε το χέρι με τον δείκτη προτεταμένο απειλητικά σαν αγριεμένου δασκάλου δημοτικού και με ψυχανάγκασε να αντιμετωπίσω φοβίες και άγχη: μίλησε για πράγματα που δεν μιλάνε οι άνθρωποι σήμερα και τα συνόδεψε όλα αυτά με ήχους αστικού περιβάλλοντος, θορύβους της πόλης, εικόνες γκρίζες και καταπιεστικές. Το είδα διατυπωμένο πολύ ωραία και σε ένα άλλο βλογ: "Οι βόλτες με το μετρό δεν θα είναι ποτέ πια ίδιες".



πι.ες: πολύ σωστά διατυπωμένο από τον Άρη: νιώθεις όπως όταν άκουσες πρώτη φορά Στέρεο Νόβα
πι.ες2: "πολύ δύσκολα και σπάνια" δεν σημαίνει ποτέ. για να σας προλάβω πριν με περιλάβετε. παράδειγμα οι Ρόδες που επίσης έχουν σούπερ ήχο και υπέροχο στίχο. γενικά ο Νικήτας Κλιντ είναι από τα άτομα που συμβαδίζουν με το Boy. ανοιχτός σε ήχους και ιδέες και αξιοσημείωτα συνεπής.

Greek Festion (festival+fiction)

Και τώρα που όλα τα ελληνικά φεστιβάλ έχουν ανακοινώσει τις συνθέσεις τους, ο καθένας με τη φιλοσοφία του, το μπάτζετ του, τον χώρο του, το κοινό του και τις (προ)βλέψεις του. Και τώρα που οι ημερομηνίες είναι γνωστές, οι τιμές ανακοινωμένες, οι περισσότερες απόψεις διατυπωμένες, οι αποφάσεις του κοινού (σχεδόν) ειλημμένες. Και τώρα, και τώρα τι ρε μάγκες;

Μπορείς να γράφεις για ώρες! Μπορείς να γίνεις ο γκρινιάρης των στρουμφ, να κατσουφιάσεις και να αρχίσεις το παραλήρημα. Μπορείς να μεταμορφωθείς σε Peter Griffin και να αμολήσεις ένα γέλιο, μία πορδή και να χαμογελάσεις λέγοντας πως είσαι ευτυχισμένος και όλα σου φαίνονται τέλεια. Μπορείς να μεταμορφωθείς σε πανελίστα και να κάνεις καλόπιστη κριτική. Μπορείς να βαρέσεις ειρωνικά παλαμάκια και να πάρεις κίτρινη κάρτα. Μπορείς να γράφεις για το τι μπορείς να πεις για ώρες. Μπορείς να αλλάξεις παράγραφο;

Για να πάμε στο ζουμί, τα (του κιθαριστικού, ηλεκτρονικού, εναλλακτικού ήχου -όσον αφορά τουλάχιστον τη θεωρία) φεστιβάλ εξακολουθούν να είναι τα Rockwave, Ejekt, Synch. Με σειρά (όχι αλφαβητική προφανώς, ούτε ποιοτική ΠΡΟΦΑΝΩΣ αλλά) χαβαλέ.

Ήρθε και φέτος η Didi να μας δώσει ένα μεγάλο φεστιβάλ, σε έναν μεγάλο χώρο, με μεγάλη χωρητικότητα, μεγάλη απόσταση από την αθήνα, μεγάλα εισιτήρια, μεγάλη ταλαιπωρία. Μεγάλη η χάρη της! Μερικά points για περισσότερη σαφήνεια και ακρίβεια και χωρίς κριτική διάθεση. Μπεεε και πάμε.

• Την πρώτη μέρα, 7 Ιουλίου, έχουμε Black Eyed Peas, Faithless και K.Βήτα. Απ' ότι καταλαβαίνετε, οι κιθάρες θα είναι βαριές (έως heavy) και θα ακούγονται συνέχεια και από όλα τα ονόματα. Η επιλογή φρέσκων ονομάτων φαίνεται ότι ήταν βασικός στόχος και επετεύχθη με τον καλύτερο τρόπο. Επίσης, το group που ηγείται της μέρας είναι μεγάλο απωθημένο του εναλλακτικού κοινού στην Ελλάδα. Ζητω! Ζήτω! Ζήτω!
• Η δεύτερη μέρα είναι -για αρχή- τρεις μέρες μετά την πρώτη, στις 10 Ιουλίου. Αυτό είναι μια επιλογή που στοχεύει στην διευκόλυνση των -εκτός αθηνών- επισκεπτών του φεστιβάλ. Μπορεί να μην βολεύει επειδή ο χώρος του φεστιβάλ δεν είναι ότι καλύτερο για κάμπινγκ και η πόλη είναι μακριά, ενώ θα χρειαστούν τα δεκαπλάσια χρήματα αλλά θα έχουν χρόνο για να δούνε την πόλη στο ενδιάμεσο, αλλά και να ξεκουραστούν από το ασταμάτητο headbanging που υπόσχονται να προσφέρουν οι ροκ θεοί Black Eyed Peas. Το line-up είναι και πάλι φρέσκο με headliner που μας δίνει εδώ και χρόνια συνέχεια νέες μουσικές (Fatboy Slim), καλλιτέχνες που ο τελευταίος δίσκος τους δεν είναι ο χειρότερος της καριέρας τους (Dj Shadow) και άλλους που δεν έδωσαν αδιάφορα live πέρυσι (White Lies). Ο πρώτος τυπος που θα παίξει κανένα μισαωράκι χαριστικά είναι κάποιος Garcia που θα παίζει κομμάτια από κάποιους Kyuss. Μην ανησυχείτε, θα τελειώσει γρήγορα.
• Η τρίτη μέρα είναι η αγαπημένη μου! Ξεκινάει με μια ολόφρεσκη καλλιτέχνιδα, ανερχόμενο αστέρι. Μόλις 35 χρονών με μόλις 7 χρόνια καριέρας και μόλις 2 άλμπουμ. Στη συνέχεια παίζει ο Yannis Aggelakas από το Νιου Γιορκ Σίτυ, ενώ το πρόγραμμα κλείνει με τους πρωτοεμφανιζόμενους -και στην Ελλάδα αλλά και από την Didi- Massive Attack. Στο ενδιάμεσο θα εμφανιστούν οι Ska-P και οι γυφτοτσιγγάνοι του ροκ Gogol Bordello. Σε αυτό το σημείο, να αναφέρω ότι η Didi ζήτησε επίμονα την μετάθεση του τελικού του παγκοσμίου κυπέλλου μερικές μέρες μετά, αλλά η Fifa είναι ως συνήθως ανένδοτη. Ζητάμε συγνώμη από τους φίλους του ποδοσφαίρου, εκείνη τη βραδιά από τις γιγαντο-οθόνες του Terravibe δεν θα μεταδίδονται στιγμές της συναυλίας αλλά ο τελικός! Θα μοιραστούν και καραμούζες για καλύτερη εξομοίωση των ήχων των γηπέδων της Νοτίου Αφρικής.

WE WILL ROCK YOU!!!!

Το εξώφυλλο που μπέρδεψε την Didi κι έκλεισε τους Β.E.P

Η συνέχεια των ελληνικών φεστιβάλ, με το EJEKT. Μετά την -απίστευτα αστεία- φάρσα περί Arcade Fire, NoFx και άλλων ωραίων, τελικά η διοργανωτές μας φέρνουν δύο μπάντες που έπαιξαν και πέρυσι στη χώρα μας, αλλά δεν πειράζει. Αξίζει να σκάσετε άλλα 50 ευρώ γιατί τώρα θα τους δείτε ΜΑΖΙ! Ανατριχιάσατε, ξέρω. Headliners θα είναι οι Faith No More και όχι οι Bad Religion επειδή το εναλλακτικότερο κοινό των FNM εξεγείρεται περισσότερο των αντίστοιχων -πιο κουλ, ας το παραδεχτούμε- των Bad Religion. Κι ας έρχονται πρώτη φορά, κι ας είναι απωθημένο ΠΟΛΛΩΝ. Οι UNKLE έβγαλαν άλμπουμ φέτος, ξέφυγαν οριστικά από τις πειραματικές διαθέσεις και συμπληρώνουν την τριάδα του πιο κουλού line up όλων των εποχών. Το φεστιβάλ δεν είναι φεστιβάλ, ονομάζεται όμως φεστιβάλ. Κανείς δεν ξέρει γιατί, μιας και διαρκεί μία μέρα κι έχει 5 μπάντες. Μην παραπονιέστε, γκρινιάρηδες στουμφ!

Μ' αυτά και μ' αυτά, πέρασε η ώρα, το κείμενο πιάνει πολύ χώρο και δεν μπορώ να ασχοληθώ τώρα με κάποιο Synch.

1. Τι να μας πει ένα φεστιβάλ που γίνεται μέσα στην πόλη για να μπορούν και καλά να μένουν και οι επισκέπτες κάπου κοντά και οικονομικά, για να έιναι προσβάσιμο (και καλά) από μετρό και λεωφορεία.
   
2. Που φέρνουν κάτι (και καλά) εναλλακτικά και ηλεκτρονικά. Μας λένε -και καλά!- ότι έχουν τα καλύτερα ελληνικά ονόματα (Lolek, Cayetano, The Boy+Felizol, Modrec, My wet Calvin).
   
3. Ότι -και καλά- έχουν μεγάλα και φρέσκα ονόματα με νέα άλμπουμ (Hot Chip, Get Well Soon) ή πιο underground βρωμιές (A place to bury strangers) η κάποιον Matt Elliot και κάποιους Fuck Buttons.
   
4. Και μεγάλα ονόματα τύπου Peaches και Laurent Garnier ή Jimi Tenor.
   
5. Και μας λένε -και καλά- ότι θα έχει εκθέσεις και workshops και video art και ένα κάρο άλλα.
   
6. Και μας λένε ότι θα αντικαταστήσουν τους Beak> (που δεν θα παίξουν για προσωπικούς λόγους) με άλλο συγκρότημα.
   
7. Α! Και ότι θα έχουν φτηνότερο εισιτήριο για όσους έχουν κάρτα ανεργίας. Και καλά, ε;

EDIT: Ήρθε (και πολύ καλά έκανε) διόρθωση από φανατική αναγνώστρια που δεν επιθυμεί να ανακοινωθεί το όνομα της (που είναι Μαριλένα), λέγοντας ότι οι Bad Religion έπαιξαν ξανά στην Αθήνα το 1996 στο Rock Of Gods. Την ευχαριστώ και για την διόρθωση και για την διακριτικότητα να μου στείλει μήνυμα αντί να με κράξει δημοσίως για τις ανακρίβειες μου. Για την ιστορία, σε εκείνο το φεστιβάλ εμφανίστηκαν οι: Στέρεο Νόβα, Bocomolech, Iggy Pop, Moby, Slayer, Saxon, Jesus and mary chain, Violent Femmes, Bad Religion, Paradise Lost, Dead Moon, Blind Guardian, Rage, Nightfall. Και το φεστιβάλ ήταν και τότε τρεις μέρες, μη νομίζετε ότι τα είχε όλα αυτά σε ένα μήνα ας πούμε. Οι συγκρίσεις δικές σας.

Πι.Ες: Πολλά ωραία συμβαίνουν στη χώρα μας τελευταία. Δεν θα σχολιαστεί τίποτα από εδω, ωστόσο θέλω να δηλώσω ανατριχιασμένος σύγκορμος από όλα αυτά και ως νέος άνθρωπος να εκφρασω την βαθύτατη πίστη μου και βάσιμη ελπίδα (δάκρυα) ότι έρχονται καλύτερες μέρες. Όλα αυτά στο πνεύμα του άρθρου. Δηλαδή χωρίς ειρωνεία, κυνικότητα και λοιπές κακεντρεχείς τακτικές που ακολουθούν λοιποί είρωνες, κυνικοί και κακεντρεχείς. Αυτά!

Gonjasufi - A sufi and a killer

Η πρώτη του ανάμνηση από τον εαυτό του να βγάζει μελωποιημένους ήχους (αλλιώς: να τραγουδά) έρχεται από όταν ήταν πιτσιρίκι. Μια -πλέον- σκονισμένη κασέτα (ναι, δεν είχε σούπερ ντούπερ high definition τότε), στην οποία απεικονίζεται να τραγουδά μια ελληνική όπερα ("a Greek opera shit" όπως το περιγράφει ο ίδιος) έχοντας τον ρόλο του Ήλιου στην παράσταση. Η μαμά του είχε φτιάξει έναν ήλιο τον οποίο και φόρεσε στο κεφάλι του (Ήλιος με περικεφαλαία) και ο ίδιος θυμάται ότι εκείνη τη βραδιά ήταν από τους καλύτερους επί σκηνής. Φευ, τότε του άρεσε περισσότερο το μπέιζμπολ! Κι έχει την ειλικρίνεια να παραδεχτεί ότι μια ταινία για το hip hop άλλαξε τα μυαλά και τα γούστα του.

Μεγάλος αλητάμπουρας στα νιάτα του, αυτό που άλλαξε τη ζωή και την ιδιοσυγκρασία του δεν είναι τα δύο του παιδιά. Όχι, ο καΐλας μας δεν ακολούθησε το κλισέ "έκανα οικογένεια". Τον άλλαξε η γιόγκα (wtf?). Το δεύτερο επάγγελμα του. Που παλιά ήταν πρώτο. Αλλά τώρα είναι δεύτερο. Όχι ότι η μουσική άργησε να τον κερδίσει. Συμμετείχε σε hip hop ομάδες από τις αρχές του '90. Απλά άργησε να του φέρει χρήμα. Είπαμε, καΐλας.
Για να έρθουμε στο παρόν (το παρελθόν μπορείς να το ξεσκονίζεις ώρα, η σκόνη όμως δεν θα φύγει ποτέ), το πρώτο του άλμπουμ ήρθε μόλις φέτος. Όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτο, μιλάμε για έναν από τους πιο ξεπλυμένους τύπους, για μία τζίβα που διεκδικεί όσκαρ διαμέτρου. Ωραία φιγούρα. Αυτό που δεν φαίνεται, είναι αυτό που πρέπει να ακούσετε. Παραμορφώσεις σε βαθμό κακουργήματος (that's my boy), dirty beats που αναδεικνύουν το urban παρασκήνιο του, μπάσο αλανιάρικο και όμορφο (ναι, υπάρχει όμορφο μπάσο). Και φωνητικά. Δεν έχω λόγια για να περιγράψω την επίδραση αυτής της φωνής. Σχεδόν σε όλο το άλμπουμ παραμορφωμένη, ωστόσο παραμένει ζεστή και διεισδυτική. Ζεστή με την αυθεντική μουσική έννοια της λέξης. Δημιουργεί συναισθήματα και δένει τέλεια με το ψηφιακό (αλλά) και αναλογικό ηχητικό περιβάλλον. Αυτό ακριβώς. Είναι η αναλογική ζεστασιά της ερμηνείας του καΐλα, με την ψηφιακή παραμόρφωση της παραγωγής. Γι' αυτόν τον λόγο είναι και τόσο διεισδυτική αλλά και ταιριαστή σαν παζλ με όλα τα υπόλοιπα.
Νομίζω τελικά ότι αν αλλάξει κανείς οποιοδήποτε στοιχείο αυτού του άλμπουμ, έχει χάσει τα πάντα. Δυσκολεύτηκα και άργησα να αγαπήσω το "A sufi and a killer" αλλά τώρα δεν μπορώ να ξεκολλήσω. Η αξία του είναι πέρα από βαθμούς κριτικής. Και -τι ωραία σύμπτωση- καταλύει την έννοια της κατηγοριοποίησης και γι' αυτό έχει αγαπηθεί από τόσο ετερόκλητα ακροατήρια. Δοκιμάστε το οπωσδήποτε. Μέχρι να σας αρέσει. Δεν γίνεται να υπάρχει άλλη κατάληξη (αυτές οι υπερβολές και ακρότητες θα με φάνε).
Για επίλογο, λίγη μπαμπινιωτοκατάσταση και δύο βίντεο.

Gonjasufi= Gonja + Sufi
Gonja= Παραλλαγή της σανσκριτικής λέξης για την κάνναβη. Επίσης, βασίλειο στην Βόρεια Γκάνα.
Sufi= Μέλος μυστικής μουσουλμανικής σέκτας που έχει σκοπό "to remove the false self, and discover the god within".

Ταμπελοφιλοσοφίες και ταμπελοφιλόσοφοι

Κι όταν μιλούσα για ταμπελοφιλοσοφίες στο πόστ (ή ανάρτηση;) που στρογγυλοκάθεται ακριβώς από κάτω, μιλούσα για μία μάστιγα που μας άφησε η δεκαετία που πέρασε. Οι ταμπέλες στην μουσική είναι κάτι που πέθανε πριν τον 21ο αιώνα και αυτό δεν είναι ούτε κακό ούτε καλό. Απλά συνέβη.
Τα μπλουζ γέννησαν το ροκ, οι μπάντες άρχισαν να το ψάχνουν και από εκεί άρχισαν τα πρώτα παρακλάδια με ψυχεδέλειες, progressive, hard rock και το λεγόμενο κλασσικό ροκ. Κάπου στο hard rock ξέφυγε μια κιθάρα παραπάνω και γεννήθηκε το metal , η πολιτική αστάθεια, το ξεπούλημα της νεολαίας -και ίσως το ξενέρωμα κάποιων νέων απέναντι στους ποζεράδες- γέννησε το πανκ και κάπου μεταξύ glam και synths γεννήθηκε η disco. Αν εξαιρέσει κανείς την grunge (που έφτιαξε όντως σκηνή και την παγκοσμιοποίησε), το trip-hop (παρομοίως) αλλά και το ηλεκτρονικό τσουνάμι από τα τέλη των 80's μέχρι και σήμερα, όλα τα υπόλοιπα είδη μουσικής (λες και είσαι στο σουπερμάρκετ) είναι εφευρέσεις για να βοηθάνε τον καταναλωτή. "Εγώ ακούω twee pop". Άσε μας ρε μαλάκα. Και μιλώντας για Pop:

Pop: ετυμολογία από το popular, επομένως μόνο ηχητικό αντίστοιχο δεν έχει. Τα χαρακτηριστκά της είναι η μικρή διάρκεια (ώς 4 λεπτά), οι πιασάρικες μελωδίες και φυσικά οι πωλήσεις. Δηλαδή οι nirvana είναι pop; Οι Metallica; Οι Pink Floyd; Ουφ.

Την ίδια τρέλα μπορεί να πουλήσει ο καθένας μιλώντας -και βγάζοντας το γέλιο με τσουβάλια- για όλα τα είδη. Τι είναι δηλαδή το "ακούω alternative"; Ακούω εναλλακτικό. Εναλλακτικό τι; Ροκ; Μέταλ; Εναλλακτική trance μήπως; Και ας γίνω πιο ψυχάκιας. Οι Kings of Leon, αυτή η μπάντα που έχει χαρακτηριστεί εναλλακτική, τώρα που γεμίζουν στάδια τι είναι; Εναλλακτική ποπ μήπως; Και στο κάτω κάτω, πως ορίζεις το εναλλακτικό όταν αυτό έχει γίνει επικρατές; Ας πάμε και στο πιο hipster είδος. Indie. Το μεγαλύτερο παράδοξο -και κατ' επέκταση η μεγαλύτερη απαισιότητα- όλως των εποχών στον μουσικό τύπο! Μας έρχεται από το independent και μιλάει (άκουσον άκουσον) για pop-rock (πολύ γενικά) μουσική που όμως το συγκρότημα που την παράγει κυκλοφορεί τα άλμπουμ του από ανεξάρτητη εταιρεία. Χμ, για να δούμε. Η μπάντα που βγάζει τους δίσκους της σε μια ανεξάρτητη εταιρεία και μετά μαζεύει και την κάνει για μια πολυεθνική: είναι μια indie pop ή rock μπάντα που μεταμορφώνεται σε σκέτο pop ή rock. Επομένως, εγώ που ακούω indie, τους έχω ξεγράψει. Μάααααλιστα!



Η μοναδική μπάντα για την οποία ισχύει ο όρος indie είναι οι -ιδρυτές ίσως του ονόματος- Sonic Youth. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν δημιουργήσει οι οπαδοί της μπάντας δύο εποχές. The indie years και The DGC years. DGC-Geffen είναι η πολυεθνική στην οποία ανήκαν μέχρι πέρυσι που μετακόμισαν στην Matador, η οποία όμως είναι ανεξάρτητη (μ.π.ε.ρ.δ.ε.υ.τ.η.κ.α). Και πάλι όμως, οι Sonic Youth (για να μην παρεξηγούμαι) εξακολούθησαν να βρωμίζουν τα μυαλά μας και μέχρι σήμερα έχουν τα ούμπαλα να συνεχίζουν με πρωτοφανή ποιότητα και συνέπεια.

Και για να μην ακουμπάμε μόνο τους οργανικούς ήχους, η Martina Topley Bird είναι trip-hop επειδή συνεργάστηκε με Massive Attack και Tricky; Ας μας πούνε οι υπεύθυνοι του rockwave για να ξέρουμε κι εμείς. Όπως η dubstep (βαφτίσια) που την πρωτοπαρουσίασε ο τρισμέγιστος συγχωρεμένος John Peel, αλλά σήμερα έχει γίνει ενα συνεχόμενο φσγγσφγγγγγγσφγγφσγφ , το κλασσικό δηλαδή εφφέ που -όσο κι αν μας χόρεψε αρκετές φορές- έχει ήδη κουράσει και φυτεύει την πιο αργά κινούμενη σφαίρα στην καρδιά της μάνας του. Ιδανικοί αυτόχειρες.

Θυμάμαι μία σειρά από τεύχη του Ποπ+Ροκ (ναι, σταμάτησε να εκδίδεται. ξανά.) λίγο μετά το 1995, στα οποία γινόταν ένας μικρός πόλεμος με γράμματα αναγνωστών. Ένας πόλεμος με το πιο βλακώδες ερώτημα: πέθανε το ροκ; Ήταν ο λογικός πανικός (στον οποίο όλοι λίγο πολύ τσιμπήσαμε) από την υπερταχεία ανάπτυξη των ηλεκτρονικών ήχων και την βουρκο-στασιμότητα του rock. Ο Dj Shadow είχε μπει στο βιβλίο Γκίνες με το πρώτο άλμπουμ αποκλειστικά από προηχογραφημένα μέρη και ο πανικός είχε ξεκινήσει. Πανικός που απλά έφερε περισσότερες πωλήσεις στο περιοδικό, καθώς οι μουσικές είχαν ήδη ξεκινήσει να αλληλοκαλύπτονται, να αλλάζουν ήχους και να γράφουν στα (ξέρετε ποια) τους γραφιάδες και τους κολλημένους και παράλληλα να σκάβουν τον τάφο σε κάθε προσπάθεια ταμπελοποίησης και καλούπωσης των μουσικών.

Ουφ, πήγε μία και με περιμένουν για καφέ. Σι γιου φολκς!

πι.ες: Καλή μας εβδομάδα. Δευτέρα ξέρεις τι παθαίνει η μάνα σου, ε;

Βλογ εκπομπής. Απόψεις, κρίσεις, τέτοια πράματα. Δεν θα καταθέσω και καταστατικό στο ειρηνοδικείο. Τα ποστ θα είναι μικρά ή μεγάλα, φρέσκα ή ντυμένα με αναμνήσεις, επιθετικά και φλούφλικα, ειρωνικά και κυνικά. Οκ, το φλούφλικα βγάλτο.

Όπως και να 'χει όμως, ο κόσμος συνηθίζει να γράφει αυτό που έχει στο μυαλό του. Κι εμένα στο μυαλό μου είναι η μπάντα που είδα μαζί με περίπου 40 ακόμα τυχερούς (κλισέ) χθες το βράδυ στην Παλιά Νομική της Κομοτηνής. Δύο μπάντες -που απόψε παίζουν σε ένα μπαρ στην Κωνσταντινούπολη- έβαλαν τελευταία στιγμή στο πρόγραμμα τους αυτό το live απλά επειδή μπορούσαν. Τους Afformance δεν έκατσα να τους δω λόγω ανωτέρας βίας. Οι Nechayevschina όμως δεν χανόντουσαν. Μπορείς να πεις για τον τυπά αριστερά (Δημήτρης) που είχε μπροστά του μία σκάλα από πεντάλ. Αμείλικτος. Σε αντίθεση με τον τυπά δεξιά (Σταμάτης). Πιο συναισθηματικός (μάλλον), πιο αγαπημένος με την κιθάρα του (σίγουρα). Και τον Μπατιστούτα στο μπάσο (Bassistuta-Βασίλης) με τον βρώμικο ήχο του και τα υπέροχα ξεσπάσματα. Και φυσικά τον ντράμερ (Γιάννης) που βάζεις στοίχημα ακόμα και με απόδοση μόνο 1,05 ότι είναι πάνκης αλλά σου τη σκάει και πάει σε πιο εκλεπτυσμένα πράγματα (new wave).

Αλλά ξέρετε κάτι; Αυτά τα έγραψα για να τα απορρίψω. Δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει το γεγονός ότι όταν αυτοί οι τέσσερις τύποι έπαιζαν χθες μαζί πάνω σε μία κρύα σκηνή, δεν γούσταρα επειδή έκρινα ότι βλέπω κάτι αντικειμενικά καλό. Αν το δεις αντικειμενικά, το να μιλάς για αντικειμενικότητα είναι λίγο μαλακία! The point is, τα παληκάρια παίζουν μουσική και σου δημιουργούν συναισθήματα διαολεμένα, ξεσπούν και ξεσπάς και αυτό είναι κάτι τόσο πρωτόγονο που υπήρχε πριν τον γραπτό λόγο και κάθε προσπάθεια να το αποτυπώσεις καταλήγει σε ένα χαρτί πεταμένο στο καλάθι και αυτό μπορεί να γέννησε το μπάσκετ πριν πολλά χρόνια αλλά τώρα και μπάσκετ υπάρχει και υπολογιστές υπάρχουν και το σκηνικό πετάω-χαρτιά-στον-κάδο-και-δείχνω-απελπισμένος χάθηκε και σιγά μην κάθομαι να σβήνω και να ξαναγράφω πάνω σε ένα πληκτρολόγιο. Αυτό ήθελα να πω.

Δεν μιλήσαμε για τον ήχο τους όμως. Και τι να πούμε δηλαδή; Ταμπελοφιλοσοφίες; Ε όχι. Μία ζωντανή εκτέλεση και μία στουντιακή του κομματιού από το ομώνυμο EP τους.

Nechayevschina - Stoner City Dub (Live @ Praise The Fuzz)
Nechayevschina - Yeniçeri (από το ομώνυμο EP)


Πρώτο ποστ, χωρίς πρόλογο. Θα τα πούμε (και θα τα λέμε) σύντομα.

Καλημέρα, καλησπέρα και -σε περίπτωση που δεν σας δω- καλό σας βράδυ.