The Boy - Είμαι αυτός

Μερικοί το έχουν απλά σαν στάση ζωής. Προσθέτουν λίγο παραπάνω γουάχου μέσα στον πανικό του υπερηχητικού πλάνήτη μας. Άλλοι πάλι το βάζουν σαν ασπίδα προστασίας, μια φιλοσοφημένη άμυνα στην κατσούφια που μας περιστοιχίζει. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το παρουσιάσεις. Όπως κι αν έχει το πράμα, το να αντιμετωπίζεις τα πράγματα με κουλ τρόπο, χιουμοριστικό, ειρωνικό και κυνικό, είναι ένα απαραίτητο αντίβαρο στην απίστευτη σοβαροφάνεια που ζούμε καθημερινά. Στον δήθεν συναισθηματισμό, στη δήθεν ευαισθητοποιημένη κοινωνία, στο δήθεν γενικά. Στο "και καλά".

Και βέβαια αυτό έχει αντίκτυπο και στην τέχνη. Ειδικά στα δικά μας (τα ελληνικά μας) ,πολύ σπάνια βρίσκουμε στίχο που να μιλάει με σοβαρό τρόπο για σοβαρά πράγματα και δίχως να καταντάει γελοίος ή/και στόχος ανεκδοτοποίησης. Οι πιο πολλοί στρέφονται σε αγγλικό στίχο που πολύ ευκολότερα "φαίνεται" πιο σωστός ή πιο σοβαρός ή πιο τέτοιος τέλος πάντων και να αποφύγει την κριτική. Είναι σε ακράιο βαθμό σπάνια η ύπαρξη ελληνικού στίχου σε μουσική φτιαγμένη με δυτικά υλικά και επιρροές. Και κάπου εκεί έρχεται ο Αλέξανδρος Βούλγαρης. Ο "The Boy". Και τα γαμάει όλα. Με το συμπάθειο.

Δεν έχω ακούσει όλο το καινούριο άλμπουμ του. Λέγεται "Το κουστουμάκι". Έχω ακούσει μόνο το "Είμαι αυτός", και "Είναι αυτός" ο λόγος που παραληρώ τώρα. Σαν κολλημένη βελόνα σε πικάπ, σαν ελεύθερη και δίχως άδεια κατασκήνωση μέσα στο μουσικό κομμάτι του εγκεφάλου, σαν τσίχλα σε παπούτσι. Δεν αδιαφορώ καθόλου για το υπόλοιπο του άλμπουμ -κάθε άλλο, τρελαίνομαι να το ακούσω- αλλά αυτό το κομμάτι κάτι έχει. Δεν είναι η αγχωτική και υπέροχη μελωδία του συνθεσάιζερ που μπορεί να σε χορέψει σαν αυτιστικό σε άδεια σκηνή, ούτε τα τύμπανα και τα μπιτ που επαναλαμβανόμενα σε παρασέρνουν όπου αυτά θέλουν. Δεν είναι -χμ, επιφύλαξη- τα λόγια που περιγράφουν μια διαδρομή του μετρό σαν καμία άλλη - και σαν όλες τις άλλες ταυτόχρονα.

Είναι όλα αυτά μαζί. Αυτό το κομμάτι με πήρε και με πέταξε σε μία γωνία, μου σήκωσε το χέρι με τον δείκτη προτεταμένο απειλητικά σαν αγριεμένου δασκάλου δημοτικού και με ψυχανάγκασε να αντιμετωπίσω φοβίες και άγχη: μίλησε για πράγματα που δεν μιλάνε οι άνθρωποι σήμερα και τα συνόδεψε όλα αυτά με ήχους αστικού περιβάλλοντος, θορύβους της πόλης, εικόνες γκρίζες και καταπιεστικές. Το είδα διατυπωμένο πολύ ωραία και σε ένα άλλο βλογ: "Οι βόλτες με το μετρό δεν θα είναι ποτέ πια ίδιες".



πι.ες: πολύ σωστά διατυπωμένο από τον Άρη: νιώθεις όπως όταν άκουσες πρώτη φορά Στέρεο Νόβα
πι.ες2: "πολύ δύσκολα και σπάνια" δεν σημαίνει ποτέ. για να σας προλάβω πριν με περιλάβετε. παράδειγμα οι Ρόδες που επίσης έχουν σούπερ ήχο και υπέροχο στίχο. γενικά ο Νικήτας Κλιντ είναι από τα άτομα που συμβαδίζουν με το Boy. ανοιχτός σε ήχους και ιδέες και αξιοσημείωτα συνεπής.