Ταμπελοφιλοσοφίες και ταμπελοφιλόσοφοι

Κι όταν μιλούσα για ταμπελοφιλοσοφίες στο πόστ (ή ανάρτηση;) που στρογγυλοκάθεται ακριβώς από κάτω, μιλούσα για μία μάστιγα που μας άφησε η δεκαετία που πέρασε. Οι ταμπέλες στην μουσική είναι κάτι που πέθανε πριν τον 21ο αιώνα και αυτό δεν είναι ούτε κακό ούτε καλό. Απλά συνέβη.
Τα μπλουζ γέννησαν το ροκ, οι μπάντες άρχισαν να το ψάχνουν και από εκεί άρχισαν τα πρώτα παρακλάδια με ψυχεδέλειες, progressive, hard rock και το λεγόμενο κλασσικό ροκ. Κάπου στο hard rock ξέφυγε μια κιθάρα παραπάνω και γεννήθηκε το metal , η πολιτική αστάθεια, το ξεπούλημα της νεολαίας -και ίσως το ξενέρωμα κάποιων νέων απέναντι στους ποζεράδες- γέννησε το πανκ και κάπου μεταξύ glam και synths γεννήθηκε η disco. Αν εξαιρέσει κανείς την grunge (που έφτιαξε όντως σκηνή και την παγκοσμιοποίησε), το trip-hop (παρομοίως) αλλά και το ηλεκτρονικό τσουνάμι από τα τέλη των 80's μέχρι και σήμερα, όλα τα υπόλοιπα είδη μουσικής (λες και είσαι στο σουπερμάρκετ) είναι εφευρέσεις για να βοηθάνε τον καταναλωτή. "Εγώ ακούω twee pop". Άσε μας ρε μαλάκα. Και μιλώντας για Pop:

Pop: ετυμολογία από το popular, επομένως μόνο ηχητικό αντίστοιχο δεν έχει. Τα χαρακτηριστκά της είναι η μικρή διάρκεια (ώς 4 λεπτά), οι πιασάρικες μελωδίες και φυσικά οι πωλήσεις. Δηλαδή οι nirvana είναι pop; Οι Metallica; Οι Pink Floyd; Ουφ.

Την ίδια τρέλα μπορεί να πουλήσει ο καθένας μιλώντας -και βγάζοντας το γέλιο με τσουβάλια- για όλα τα είδη. Τι είναι δηλαδή το "ακούω alternative"; Ακούω εναλλακτικό. Εναλλακτικό τι; Ροκ; Μέταλ; Εναλλακτική trance μήπως; Και ας γίνω πιο ψυχάκιας. Οι Kings of Leon, αυτή η μπάντα που έχει χαρακτηριστεί εναλλακτική, τώρα που γεμίζουν στάδια τι είναι; Εναλλακτική ποπ μήπως; Και στο κάτω κάτω, πως ορίζεις το εναλλακτικό όταν αυτό έχει γίνει επικρατές; Ας πάμε και στο πιο hipster είδος. Indie. Το μεγαλύτερο παράδοξο -και κατ' επέκταση η μεγαλύτερη απαισιότητα- όλως των εποχών στον μουσικό τύπο! Μας έρχεται από το independent και μιλάει (άκουσον άκουσον) για pop-rock (πολύ γενικά) μουσική που όμως το συγκρότημα που την παράγει κυκλοφορεί τα άλμπουμ του από ανεξάρτητη εταιρεία. Χμ, για να δούμε. Η μπάντα που βγάζει τους δίσκους της σε μια ανεξάρτητη εταιρεία και μετά μαζεύει και την κάνει για μια πολυεθνική: είναι μια indie pop ή rock μπάντα που μεταμορφώνεται σε σκέτο pop ή rock. Επομένως, εγώ που ακούω indie, τους έχω ξεγράψει. Μάααααλιστα!



Η μοναδική μπάντα για την οποία ισχύει ο όρος indie είναι οι -ιδρυτές ίσως του ονόματος- Sonic Youth. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν δημιουργήσει οι οπαδοί της μπάντας δύο εποχές. The indie years και The DGC years. DGC-Geffen είναι η πολυεθνική στην οποία ανήκαν μέχρι πέρυσι που μετακόμισαν στην Matador, η οποία όμως είναι ανεξάρτητη (μ.π.ε.ρ.δ.ε.υ.τ.η.κ.α). Και πάλι όμως, οι Sonic Youth (για να μην παρεξηγούμαι) εξακολούθησαν να βρωμίζουν τα μυαλά μας και μέχρι σήμερα έχουν τα ούμπαλα να συνεχίζουν με πρωτοφανή ποιότητα και συνέπεια.

Και για να μην ακουμπάμε μόνο τους οργανικούς ήχους, η Martina Topley Bird είναι trip-hop επειδή συνεργάστηκε με Massive Attack και Tricky; Ας μας πούνε οι υπεύθυνοι του rockwave για να ξέρουμε κι εμείς. Όπως η dubstep (βαφτίσια) που την πρωτοπαρουσίασε ο τρισμέγιστος συγχωρεμένος John Peel, αλλά σήμερα έχει γίνει ενα συνεχόμενο φσγγσφγγγγγγσφγγφσγφ , το κλασσικό δηλαδή εφφέ που -όσο κι αν μας χόρεψε αρκετές φορές- έχει ήδη κουράσει και φυτεύει την πιο αργά κινούμενη σφαίρα στην καρδιά της μάνας του. Ιδανικοί αυτόχειρες.

Θυμάμαι μία σειρά από τεύχη του Ποπ+Ροκ (ναι, σταμάτησε να εκδίδεται. ξανά.) λίγο μετά το 1995, στα οποία γινόταν ένας μικρός πόλεμος με γράμματα αναγνωστών. Ένας πόλεμος με το πιο βλακώδες ερώτημα: πέθανε το ροκ; Ήταν ο λογικός πανικός (στον οποίο όλοι λίγο πολύ τσιμπήσαμε) από την υπερταχεία ανάπτυξη των ηλεκτρονικών ήχων και την βουρκο-στασιμότητα του rock. Ο Dj Shadow είχε μπει στο βιβλίο Γκίνες με το πρώτο άλμπουμ αποκλειστικά από προηχογραφημένα μέρη και ο πανικός είχε ξεκινήσει. Πανικός που απλά έφερε περισσότερες πωλήσεις στο περιοδικό, καθώς οι μουσικές είχαν ήδη ξεκινήσει να αλληλοκαλύπτονται, να αλλάζουν ήχους και να γράφουν στα (ξέρετε ποια) τους γραφιάδες και τους κολλημένους και παράλληλα να σκάβουν τον τάφο σε κάθε προσπάθεια ταμπελοποίησης και καλούπωσης των μουσικών.

Ουφ, πήγε μία και με περιμένουν για καφέ. Σι γιου φολκς!

πι.ες: Καλή μας εβδομάδα. Δευτέρα ξέρεις τι παθαίνει η μάνα σου, ε;