Στις 10 Μαΐου κυκλοφορεί το νέο άλμπουμ των Antlers. Για όσους δεν τους ξέρουν, είναι η μπάντα που έκανε ένα μικρό μπαμ το 2009 με το άλμπουμ Hospice. Το καινούριο τους δισκάκι θα λέγεται Burst Apart και είναι στην ουσία το πρώτο τους άλμπουμ ως μπάντα. Βλέπετε, είναι η πρώτη φορά που στην δημιουργία κι ενορχήστρωση συμβάλλουν πάνω από ένας άνθρωποι. Και αυτό είναι που αλλάζει τα πάντα.
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα -πριν και κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του Hospice- ο Peter Silberman είχε κλειστεί σε ένα διαμέρισμα στην Νέα Υόρκη, απομονωμένος από γνωστούς και φίλους, γράφοντας μουσική και ψάχνοντας τον εαυτό του. Διέλυσε κάθε έννοια ψυχολογίας, κανένας θεός ξέρει πόσο κοντά έφτασε στην αυτοκτονία και στο κάτω κάτω αυτό είναι κάτι που δεν μας ενδιαφέρει. Το θέμα είναι ότι πλέον δεν γράφονται δίσκοι με τέτοιο τρόπο. Δεν υπάρχουν οι Morrisson, Curtis, Buckleys. Ιεροσυλία η συγκριση; Δεν συγκρίνω την ποιότητα αλλά τις συνθήκες και τον τρόπο δημιουργίας.
Δεν συμβαίνει πλέον να δημιουργεί ένας άνθρωπος και ταυτόχρονα να ακροβατεί μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, να σπρώχνει τον εαυτό του σε άκρα, να δημιουργεί μύθους χωρίς να τον ενδιαφέρει. Και αυτό το τελευταίο είναι το βασικότερο. Θα βρεις πολλούς που αυτομαστιγώνονται στην προσπάθεια δημιουργίας ενος συγκεκριμένουν προφίλ. Ο Silberman ομως (έχοντας δει τους Antlers κι από κοντά, έχοντας διαβάσει συνεντεύξεις του) είναι κάτι διαφορετικό. Χμ, γράψε λάθος: ΗΤΑΝ κάτι το διαφορετικό. Γιατί ο συμπαθέστατος αυτός τύπος ξεπέρασε τα ζόρια του σαν κανονικός άνθρωπος και δεν κόλλησε σαν βλαμμένος στην ταμπέλα του αυτοκαταστροφικού. Κάνει μια κανονική ζωή, έφτιαξε κανονικά την μπάντα, μπήκε σε διαδικασία συνθεσης all-together και φυσικά αυτό επέδρασε πάνω στον τρόπο που τραγουδάει, γράφει και εκφράζεται.
Χρειάζεται νομίζω να κάνει κανείς μια καλή ακρόαση στο Hospice (ακουστικά, στίχοι κλπ) για να συνειδητοποιήσει για τι πράγμα μιλάω. Δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα του αρέσει: είναι πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ. Θάβει τις μελωδίες κάτω από τόνους θορύβου αλλά τις εξοπλίζει με φιάλες οξυγόνου για να μην πνιγούν. Κατάμαυροι στίχοι, με μια ευθύτητα-αμεσότητα όμως που σου δίνει την ανθρώπινη πλευρά στο πιάτο. Και οι ερμηνείες του Silberman ξέχειλες από συναισθήματα, έτσι όπως δεν θα είναι ποτέ ξανά -όχι τουλάχιστον σε ένα ολόκληρο άλμπουμ και με τόση ένταση. Είναι νομίζω ένα κλασσικό hate-it-or-love-it παράδειγμα. Όπως και να 'χει, το καινούριο τους άλμπουμ είναι στην ουσία κάτι καινούριο, μια νέα αρχή. Κοινώς: δεν περιμένουμε τίποτα. Δίνει όμως την ευκαιρία να φρεσκάρουμε το αγαπημένο άλμπουμ της Inner Voyage για το 2009 -και ένα από τα αγαπημένα της/μου για όλη την δεκαετία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου