Επεξηγηματικά. Αντί προλόγου. Μετά από καιρό.

Σχεδόν ένας χρόνος πάει από το ποστ για τους Radiohead. Με βάση το συναίσθημα -μια κατάθεση ψυχής θα μπορούσα να πω σε μια έξαρση κλισέ και παπαρολογίας- μια ματιά στους λόγους για τους οποίους οι Radiohead είναι ό,τι καλύτερο και σπουδαιότερο τωρινό είχαν την τύχη να ακούσουν τα δικά μου αυτιά. Όχι ότι δεν γουστάρισαν με χιλιάδες άλλα ακούσματα, μα να: δεν συγκρίνονται οι Ραδιοκέφαλοι με τίποτα άλλο. Είχα υποσχεθεί τότε ένα ποστ το οποίο θα ξεριζώσει όσο συναίσθημα μπορεί για να καταφέρει να κοιτάξει από το εγωιστικό πρίσμα με κάπως αντικειμενικότερη και καθαρότερη οπτική γωνία. Οι σκέψεις ήταν εκεί, ο χρόνος και η διάθεση όχι. 

Φτάνει όμως η χρονιά στο τέλος της και η Inner Voyage δεν ετοιμάζει εκπομπή με Best οf 2011. Πολλοί έχουν ήδη τις λίστες τους έτοιμες, εγώ δεν σκοπεύω. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει μια σοβαρή 25άδα από άλμπουμ τα οποία ακούγονται "νεράκι" που λένε στο χωριό μου. Που καταβροχθίζονται-καταπίνονται ξανά και ξανά με μανία. Που μέχρι το τελευταίο χαίρεσαι να το έχεις στη λίστα σου. Οπότε ο ψυχαναγκασμός των best of λιστών έχει καθαρά ψυχολογικό λόγο υπαρξης. Να κάνεις έναν απολογισμό της χρονιάς. Αυτό μου συνέβη και πέρυσι, νίκησε όμως η ραδιοφωνική μανία και ο ενθουσιασμός της διαδικασίας αυτής. Φέτος όμως αυτό το ψυχολογικό κουραδάκι δεν υπάρχει. Κατέφυγα σε άλλες λύσεις. Άκουσα πολλά αγαπημένα άλμπουμ. Το σπαρακτικό Hospice των Antlers, το περσινό όργιο του The Boy, την Ποπ των Κορε Ύδρο - μεταξύ άλλων. Και που καταλήγει όλο αυτό; Στους Radiohead. Πράγμα που μας φέρνει στην αρχή του ποστ.

Ήρθε η ώρα για εκείνο το ρημαδοπόστ της ρημαδολογικής. Το ποστ που θα αντικειμενικοποιήσει την υποκειμενικότητα μου. Και βάζω αυτό το ποστ σαν πρόλογο γιατί με πιάνει ένας άλλος ψυχαναγκασμός και στα θεματικά ποστ/άρθρα δεν θέλω να έχω περιστασιακό πρόλογο. Θέλω να μην φθείρονται στο χρόνο. Να στέκουν μόνα τους, χωρίς επεξηγήσεις. Αυτό.

Πι.Ες: Φέτος ήταν χρονιά μετακόμισης, η βάση πλέον είναι η Θεσσαλονίκη. Όλη η διαδικασία μεταφοράς δεν είναι ότι απλούστερο, οπότε το μισό σκέλος της εκπομπής στην οποία ανήκει αυτό το βλογ (Κυριακες 8-10 στον Paranoise) δεν πραγματοποιήθηκε λόγω συνθηκών. Από Γενάρη επιστρέφουμε πλήρως όμως. Με ίντερνετ και αού. Κυριακές Paranoiseάρουμε και Τετάρτες εκπέμπουμε 10-12 στον UpnLoud. Το ραδιόφωνο παραμένει αγαπημένη ασχολία, όσο αντέχουμε και προλαβαίνουμε.
Πι.Ες2: Δεν γράφτηκε πουθενά (το facebook είναι πουθενά..) και είναι μεγάλο φάουλ. Το logo της εκπομπής είναι από την αρχή ως το τέλος δημιούργημα του Miki Zoltan. Τα σπάει, ε;

The Antlers: πριν και μετά

Στις 10 Μαΐου κυκλοφορεί το νέο άλμπουμ των Antlers. Για όσους δεν τους ξέρουν, είναι η μπάντα που έκανε ένα μικρό μπαμ το 2009 με το άλμπουμ Hospice. Το καινούριο τους δισκάκι θα λέγεται Burst Apart και είναι στην ουσία το πρώτο τους άλμπουμ ως μπάντα. Βλέπετε, είναι η πρώτη φορά που στην δημιουργία κι ενορχήστρωση συμβάλλουν πάνω από ένας άνθρωποι. Και αυτό είναι που αλλάζει τα πάντα.

Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα -πριν και κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του Hospice- ο Peter Silberman είχε κλειστεί σε ένα διαμέρισμα στην Νέα Υόρκη, απομονωμένος από γνωστούς και φίλους, γράφοντας μουσική και ψάχνοντας τον εαυτό του. Διέλυσε κάθε έννοια ψυχολογίας, κανένας θεός ξέρει πόσο κοντά έφτασε στην αυτοκτονία και στο κάτω κάτω αυτό είναι κάτι που δεν μας ενδιαφέρει. Το θέμα είναι ότι πλέον δεν γράφονται δίσκοι με τέτοιο τρόπο. Δεν υπάρχουν οι Morrisson, Curtis, Buckleys. Ιεροσυλία η συγκριση; Δεν συγκρίνω την ποιότητα αλλά τις συνθήκες και τον τρόπο δημιουργίας.

Δεν συμβαίνει πλέον να δημιουργεί ένας άνθρωπος και ταυτόχρονα να ακροβατεί μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, να σπρώχνει τον εαυτό του σε άκρα, να δημιουργεί μύθους χωρίς να τον ενδιαφέρει. Και αυτό το τελευταίο είναι το βασικότερο. Θα βρεις πολλούς που αυτομαστιγώνονται στην προσπάθεια δημιουργίας ενος συγκεκριμένουν προφίλ. Ο Silberman ομως (έχοντας δει τους Antlers κι από κοντά, έχοντας διαβάσει συνεντεύξεις του) είναι κάτι διαφορετικό. Χμ, γράψε λάθος: ΗΤΑΝ κάτι το διαφορετικό. Γιατί ο συμπαθέστατος αυτός τύπος ξεπέρασε τα ζόρια του σαν κανονικός άνθρωπος και δεν κόλλησε σαν βλαμμένος στην ταμπέλα του αυτοκαταστροφικού. Κάνει μια κανονική ζωή, έφτιαξε κανονικά την μπάντα, μπήκε σε διαδικασία συνθεσης all-together και φυσικά αυτό επέδρασε πάνω στον τρόπο που τραγουδάει, γράφει και εκφράζεται. 

Χρειάζεται νομίζω να κάνει κανείς μια καλή ακρόαση στο Hospice (ακουστικά, στίχοι κλπ) για να συνειδητοποιήσει για τι πράγμα μιλάω. Δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα του αρέσει: είναι πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ. Θάβει τις μελωδίες κάτω από τόνους θορύβου αλλά τις εξοπλίζει με φιάλες οξυγόνου για να μην πνιγούν. Κατάμαυροι στίχοι, με μια ευθύτητα-αμεσότητα όμως που σου δίνει την ανθρώπινη πλευρά στο πιάτο. Και οι ερμηνείες του Silberman ξέχειλες από συναισθήματα, έτσι όπως δεν θα είναι ποτέ ξανά -όχι τουλάχιστον σε ένα ολόκληρο άλμπουμ και με τόση ένταση. Είναι νομίζω ένα κλασσικό hate-it-or-love-it παράδειγμα. Όπως και να 'χει, το καινούριο τους άλμπουμ είναι στην ουσία κάτι καινούριο, μια νέα αρχή. Κοινώς: δεν περιμένουμε τίποτα. Δίνει όμως την ευκαιρία να φρεσκάρουμε το αγαπημένο άλμπουμ της Inner Voyage για το 2009 -και ένα από τα αγαπημένα της/μου για όλη την δεκαετία.

Stories from the past - To Αλφάβητο των 00's

Η δεκαετία του δέκα. The 10’s. Πως να το κοιτάξεις; Όπως θες. Και ότι και να κάνεις ακούγεται άσχημο. Shit happens. Θα ζήσουμε και με αυτό. Όμως, πάντα υπάρχει ένα όμως. Πίσω μας λοιπόν αφήνουμε μια δεαετία καλαίσθητη. Όχι στα συμβάντα, αλλά στο βιογραφικό της πριν αναλάβει δουλειά. Κι εννοώ: 1)Η δεκαετία που ξεκίνησε μια καινούρια χιλιετία και κατ’ επέκταση έναν καινούριο αιώνα. Δεν είναι και άσχημα. 2)Οριοθέτησε με το όνομα της τον χαρακτήρα της. The Zeros. 00’s. Δηλαδή ένα νέο ξεκίνημα (ή πισωγύρισμα;). Τι μας άφησε τελικά; Ground zero στη Νέα Υόρκη μετά την 11^η Σεπτεμβρίου και μερικές χιλιάδες νεκρούς. Τρομοκρατία και τρομολαγνία. Επιθέσεις επί επιθέσεων. Καχυποψία. Απειλές. Νέοι πόλεμοι στο όνομα της δημοκρατίας και νέοι νεκροί στο όνομα της ελευθερίας. 
Μας άφησε μια ελληνική Ολυμπιάδα πετυχημένη για ένα μήνα, λοιδωρούμενη ελέω ντόπας για άλλον ένα, καταδικασμένη στην αποτυχία για μια ζωή (βλέπε Ολυμπιακά Ακίνητα κλπ). Και όχι μόνο. Περιβαλλοντικές ανησυχίες. Μόδα είναι θα περάσει! Πράσινη ανάπτυξη, οικολογική επένδυση, ευαοσθησίες, έγνοιες, παιδεία για να είμαστε καλά. Καλά είσαι! Χμ, μάλλον για μουσική περιμένετε να διαβάσετε. Let’s go.

Δεκαετία παράξενη. Και για να είμαι και λίγο mainstream ας την πάρουμε με την σειρά και δη αλφαβητικά. Με την δικιά μου σκοπιά βέβαια. Από το Α στο Z μιας και τα περισσότερα είναι αγγλόφωνα.

A-rcade Fire. Η μπάντα που έβγαλε το σημαντικότερο κι επιδραστικότερο άλμπουμ της δεκαετίας ακριβώς στην μέση της. Το Funeral, Δεκέμβρης 2004. Έκοψε στα δύο τα 00’s και ανέλαβε τον ρόλο του Ok Computer της δεκαετίας. Ορόσημο. Μέσα στο 2010 περιμένουμε τρίτο άλμπουμ. Ιωβ, μάθε μας πως να περιμένουμε.

Β-ack to black. Το άλμπουμ που μας έφερε την νεο-soul μόδα με Duffy και σία, την αυτοκαταστροφική φιγούρα της Amy Winehouse με την φωνάρα της και έντεκα πραγματικά καλά κομμάτια. Αν δεν πεθάνει σε κανένα στενό, περιμένουμε επίσης άλμπουμ στο 2010.

C-overs. Διασκευές πάνω σε διασκευές, διασκευές τριών κομματιών σε ένα, ένα κομμάτι που κάθε 30’’ διασκευάζει ένα ολόκληρο άλμπουμ και πάει λέγοντας. Η μάστιγα της δεκαετίας, η αηδία του αιώνα. Ειδικά στην Ελλάδα η λίστα είναι τεράστια. Σκυλοποπ REM; Ουστ!

D-amon Albarn. Τέλος οι Blur, επιτέλους μόνος, Μακριά από τον Coxon! Οι Gorillaz έκαναν εμπορική θραύση με την καρτουνίστικη εμφάνιση τους, από ήχους έβαλε μέσα ότι cool-as-fuck είχε και δεν είχε, βρώμικα beat, στα G και B-Sides τους βρίσκεις από μπουκωμένη dub μέχρι οργισμένα διαμαντάκια και σαν να μην έφτανε αυτό με τους super-band The good, the bad and the queen μας έστειλε αδιάβαστους. Respect Damon!

E-λληνική σκηνή. Υπάρχει; Δεν υπάρχει; Πέθανε; Αναγεννιέται; Αυτά τα ερωτήματα τα αφήνουμε για άλλους. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει δημιουργήσει με την μπάντα του ένα ζωντανό χαρμάνι ήχων, ο Αγγελάκας το πάει όπου θέλει κάθε φορά, ο Παυλίδης ηρέμησε, ωρίμασε και έχει να δώσει, οι Κερκυραίοι Κόρε Ύδρο μας έμαθαν πως υπάρχει άμεσος στίχος στα ελληνικά χωρίς να γίνεται φτηνός (και με σούπερ ήχο) και οι αγγλόφωνες μπάντες είναι ακομπλεξάριστες και ανοιχτόμυαλες. Sleepin Pillow, Night On Earth, 2L8 απλά για να αναφέρω μερικές από τις κορυφαίες. Καλά πάμε.

F-leet Foxes. Δεν έχω λόγια. Το πιο όμορφο μελωδικό άλμπουμ. Ηate it or love it, έδωσε μελωδίες παραμυθένιες, ήχους και πολυφωνίες ξωτικών, ακόμα και το Ep τους είναι υπέροχο, ετοιμάζουν δίσκο στο 2010 και δεν μπορώ να περιμένω καθόλου. Α, κατάγονται από το Seattle και τους κυκλοφορεί η Sub Pop (ναι αυτή που είχε τους Nirvana). What the fuck;!

G-rizzly Bear. Καθαρά Zeros μπάντα, ξεκίνησε σαν solo project αλλά εξελίχθηκε σε μουσικό καρέ. Πολυοργανίστες, παραγωγός ο μπασίστας, φωνητικά όλοι, όργανα και ηλεκτρονικοί ήχοι. Κι αν οι πολυφωνίες θέλουν τεχνική αρτιότητα για την μουσική τι να πεις; Δεν πάνε από το ένα είδος στο άλλο, τα έχουν όλα μαζί. Οργανωμένο έγκλημα με το Veckatimest (2009) να είναι το magnum opus τους. Σπουδαίοι.

H-oly Fuck. Δεν χρειάζεται πάνω από ένα άλμπουμ με τον λιτό τίτλο “LP” για να σου κάνουν το μυαλό κιμά. Το moto στο myspace τους τα λέει όλα. Find something in the trash. Plug it in. Ω, ναι.

I-nterpol. Ο Ian Curtis είναι ζωντανός αλλά έχει γεννηθεί στην Νέα Υόρκη. Κιθάρες καταιγιστικές, μια φωνή που σε ανατριχιάζει, ίσως φταίνε και οι μνήμες από Joy Division, οι στίχοι σε τσακίζουν, χορεύεις και μεθάς ή μεθάς και χορεύεις; Δεν έχει σημασία. Μεγάλη μπάντα, με πτωτική πορεία όμως.

J-osh Homme. Δεν είμαι του συναφιού, το ξεκαθαρίζω. Αλλά ο τύπος πήρε τόσα ναρκωτικά και έβγαλε τόσο μουσικό χρυσό με τους KYUSS και τους QOTSA, που κάποια στιγμή περιμένεις να καεί τελείως ή να κυριλέψει και να ξενερώσεις. Τίποτα από τα δύο. Songs for the deaf για την πλάκα του, αλμπουμάρα των Zeros, Eagles of Death Metal, ένα κάρο side-projects, guest συμμετοχές όπου θέλετε και για επιδόρπιο στο τέλος Them Crooked Vultures. Πως είπατε;

K-ρίση, με πιάνει κρίση. Και με λένε μουσική βιομηχανία. Το internet και το file sharing τους έπιασαν αδιάβαστους και πλέον θα είναι πάντα ένα βήμα μπροστά τους. Ανακάλυψαν αργά ότι τα λεφτά πρέπει να βγαίνουν από τα live και η μουσική να πουλιέται φτηνά, τώρα εξαγοράζει η μία την άλλη και ο κώλος τους πήρε φωτιά. Έβγαλαν τα μάτια τους μόνοι τους. Πίτσες και μπύρες και παρακολουθούμε.

L-ateralus. Κρυμένοι πανάρχαιοι συμβολισμοί στις αλλαγές ρυθμών στα τύμπανα του Danny Carey; Ακριβώς 25% συμμετοχή κάθε μέλους στα άλμπουμ; Έχουν το πιο ευφυές-έξυπνο fan-base; Είναι πατημένα τα φωνητικά του Maynard ή είναι ο άνθρωπος χορωδία; Δεν έχει σημασία. Οι Tool μπήκαν με το Lateralus σε ακόμη πιο δύσβατα μονοπάτια αλλά περπάτησαν τόσο μαεστρικά και ανάλαφρα που έγιναν γνωστοί και στην Έφη Θώδη. Μάγκες. Και δισκάρα.

M-ike Patton. Δύο Soundtrack (A perfect place, Crank 2), μία μπάντα (Tomahawk) με φτερά πολέμου στο κεφάλι, άλλη μία μπάντα (Fantomas) με εκλεπτυσμένους μεταλλικούς ήχους και για σβήσιμο το πολυσυλλεκτικό του ξεσπασμα με τους Peeping Tom. Α ναι. Έκανε και τις φωνές τον τεράτων στο I am Legend με τον Will Smith. Ψυχάκιας!

N-inja Tune. Τι κι αν δημιουργήθηκε το 1993; Τα Zeros την έβαλαν για τα καλά στο κόλπο, ο κατάλογος της μεγάλωσε επικίνδυνα αλλά όλα πηγαίνουν μια χαρά. Ο Amon Tobin γίγαντώθηκε σαν όνομα, οι Cinematic Orchestra είναι μια post everything μπάντα, βάλτε μαζί Bonobo, Μr Scruff, Kid Koala, Roots Manuva και ένα από τα πλέον πληθωρικά labels συνεχίζει ακάθεκτο στα 10’s.

 O-f Montreal. Η μεγαλύτερη υπερβολή της παρούσης λίστας. Αυτοί οι τύποι σε μια υποτιθέμενη λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ, μάλλον δεν πιάνουν ούτε κατοστάδα. Αλλά στα καλύτερα κομμάτια; Εδώ είμαστε. Το “The past is a grotesque animal” ξεχωρίζει σαν την μύγα μες στο γάλα, είναι προσωπικό αλλά εξωστρεφές, σε ξεγυμνώνει, σε ψυχαναγκάζει σε αυτοκριτική, σε ταξιδεύει με την κολλημένη αλλά συνεχώς εξελισσόμενη μελώδία του, βόμβος στο βάθος, οργισμένη ερμηνεία και δώδεκα λεπτά που δεν θες να περάσουν ποτέ. Εντάξει μωρέ, υπάρχει και το repeat.

P-ost-Punk Revival. Σιγά-σιγά μας πήρατε τα αυτιά. Για μια περίοδο ότι κυκλοφορούσε ήταν post-punk. Οι garage Strokes, με τους beat-άτους Bravery και τους ωμούς Arctic Monkeys. Οι βρετανίλες Kaiser Chiefs και Franz Ferdinand με τους αμερικανάδες Interpol. Παρακαλώ τον τραγικό μουσικό τύπο να δείξει έλεος. Το hype έχει και τα όρια του. Ευτυχώς γλυτώσαμε (όχι από τις μπάντες αλλά) από τους γραφιάδες που τους σηκώθηκε (ξέρετε τι) και μόνο στην ιδέα ότι ζούνε και αυτοί (οι δύσμοιροι) ένα μουσικό κίνημα. Βλάκες!

Q-uebec. Ο Καναδάς έχει πρωτεύουσα την Οττάβα και μεγαλύτερη πόλη το Τορόντο και το πόσο καλή και ετερόκλητη μουσική βγαίνει από τους Καναδούς είναι πλέον γνωστό. Παρόλα αυτά, η πρωτεύουσα του Quebec, Montreal, έβαλε τα γυαλιά στους πρωτευουσιάνους και από τα μόλις δύο εκατομμύρια πληθυσμού του, έχουν ξεπηδήσει μέσα στην δεκαετία (και όχι μόνο) ένας σκασμός από μπάντες. Τσουχτερό κρύο και διγλωσσία (αγγλικά – γαλλικά), έχουν οδηγήσει τον κόσμο στην έκφραση μέσα από κάθε λογής τέχνη, με την μουσική να έχει την τιμητική της. Το Post-Rock στην ουσία εκεί μεγάλωσε, όλοι οι ήχοι είναι εν δυνάμει εργαλεία όλων των ειδών, δεν υπάρχουν κολλήματα. Η λίστα είναι ατελείωτη, αν σκοτώσουμε τον Bryan Adams θα είναι και αψεγάδιαστη!

R-adiohead. Στα 90’s ξέσπασαν στις κιθάρες τους και στα 00’s είπαν να πειραματιστούν περισσότερο και με ψηφιακούς ήχους. Με το Kid A μπροστάρη και αριστούργημα (όχι και καλύτερο άλμπουμ της δεκαετίας όμως ρε ελιτίστικο Pitchfork), με το Amnesiac και το Hail to the thief να διχάζουν και το In Rainbows (τζάμπα αλλά στα 128 kbps,μεγάλο μείον) να φέρνει μετασεισμικές δονήσεις στην παραπαίουσα βιομηχανία (και να πουλιέται μετά πανάκριβα σε box set βέβαια). Όπως και να έχει οι Radiohead είναι εδώ, ο ήχος τους αλλάζει, τα μυαλά τους γυρίζουν σε υψηλές στροφές και όλοι ασχολούνται ακόμα μαζί τους. Αυτοί βέβαια έχουν γράψει ήδη την ιστορία τους. Ή μήπως όχι; Όγδοο άλμπουμ μέσα στο 2010. Αναμείνατε..

S-corpions και λοιποί δεινόσαυροι (πλην ελαχίστων που ιδρώνουν λεβέντικα την φανέλα μέχρι σήμερα). Οι τιμές στην Ελλάδα για κάτι τέτοιους είναι πολλαπλάσιες από τις ευρωπαικές πόλεις, παίζουν στην κυριολεξία όπου βρουν διοργανωτή και η Γη της Επαγγελίας λέγεται Ελλάδα. Φάγανε τον τόπο οι τύποι! Βέβαια κάποιος θα ισχυριστεί ότι τέτοιοι είμαστε και αυτές είναι οι συναυλίες που έχουν κόσμο. Ναι, και; Ουστ συνταξιούχοι της δεκάρας!

T-ags. Ετικέτες. Ταμπέλες. Ταμπελοφιλοσοφία και ταμπελοφιλόσοφοι. Με τον χρόνο οι μουσικές αλληλοκαλύπτονται και δανείζονται στοιχεία η μία από την άλλη. Όταν αυτές οι αλλαγές γεννάνε κάποιον ήχο που στηρίζεται από πολλές και καλές μπάντες αναγκάζεσαι να του δώσεις ένα όνομα. Αυτό είναι λογικό. Όταν όμως βγάλει 30 υποκατηγορίες για την indie pop και όλα αυτά είναι ταμπέλες για 20 μπάντες, τότε εξκιουζέ μουά μεσιέ αλλά είσαι λίγο τενεκές ξεγάνωτος ή γράφεις σε μουσικό περιοδικό και δεν έχεις τι να κάνεις. Ξεκόλλα. Έγινες μάστιγα.

U-Tube. Και πάλι εξκιουζέ μουά, αλλά το "Y" ήταν πιασμένο. Άπειρες ώρες καψίματος (μην το αρνιέσαι..) αλλά δεν είναι για να ακούς συστηματικά μουσική. Οι κύριοι του μεγαλύτερου online video site στον πλανήτη δεν τα πήγαν κι άσχημα. Με τον χαρακτήρα του αναλώσιμου που αποκτά όλο και περισσότερο η μουσική, κατέκτησαν το διαδίκτυο. Στην κυριότητα της Google (ποιας άλλης;) εδώ και μερικά χρόνια, άπειρα κλικ και uploads κάθε μέρα και βρίσκεις από την γιαγιά του γείτονα που πλέκει στην βεράντα μέχρι το καινούριο κλιπ της Madonna. Ελλεινή ποιότητα ήχου (64kbps και 96kbps στο HQ) αλλά κανείς δεν παραπονιέται. Πάρε κόσμε...

V-inyl. Ναι το βινύλιο είναι ξανά στην επικαιρότητα! Τρία εκατομμύρια δίσκοι μέσα στο 2008, αριθμός που είχε να εμφανιστεί πάνω από δέκα χρόνια, όλο και αυξανόμενος αριθμός κυκλοφοριών (ειδικά στην indie-alternative και electro σκηνή) και ξαφνικά ο κόσμος ψάχνει για ενισχυτές και πικαπ. Καλώς το λοιπόν!

W-aits, Tom. Τι λέμε τώρα; Πλένουμε χέρια και πληκτρολόγιο. Alice, Blood Money, Orphans.., Real Gone (με σειρά προτίμησης). Την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, είχαν επίσης κυκλοφορήσει άλμπουμ οι Led Zeppelin, Beatles, Miles Davis και Bob Marley! Τριανταέξι χρόνια μετά, ο Waits είναι ακόμα εμπνευσμένος, ακμαίος και στυλάτος. Respect σε μια από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές φιγούρες των καιρών μας.

X-ploding Plastix. Acid Jazz, breakbeats, groovy electro ήχοι. Οι Νορβηγοί Xploding Plastix είναι ένα από τα πιο ωραία μουσικά δώρα, μιας και μου ήρθαν συστημένοι από φίλο. Δεν κατατάσσονται εύκολα, δεν μας ενδιαφέρει εξ' άλλου. Το Shakedown Shutoff πρέπει να το ακούσετε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ.

Y-eah yeah yeahs. Σχηματίστηκαν στην αυγή της δεκαετίας, άλμπουμ ανά τριετία σταθερά και η Νέα Υόρκη καμαρώνει για άλλη μία φορά. Ο Nick Zimmer και η Karen O είναι το πιο cool δίδυμο, η δισκογραφική τους σταθερότητα είναι μοναδική και η Karen εκτός από φωνάρα είναι εκκεντρική όσο λίγοι. Ας μην σκοτωθούν μεταξύ τους και έχουμε να ακούσουμε πολλά ακόμα.

Υ-oung Folks. Για δες ζήτηση το "Y"! Ένα κομμάτι είναι όλο κι όλο, ένα pop διαμαντάκι μέσα σε πολλά άλλα, όμως μιλάμε για το πιο feel good κομμάτι (κατ' εμέ πάντα), ένα σφύριγμα που κάθε μέρα μπορεί να σε παίρνει από το χέρι στον δρόμο για ακόμα μία όμορφη μέρα (πόση υπερβολή;), ένα απλό αλλά πανέμορφο βίντεο και οι Σουηδοί Peter Bjorn and John μπορούν να χαίρονται για ένα από τα λίγα πραγματικά καλά κομμάτια τους. Έτσι απλά..

Τι θα μπορούσε να υπάρχει στο τέλος; Ας γίνουμε κοινότοποι, ας βουτήξουμε στα κλισέ:

Z-eros. Ο πρώτος αριθμός ξεκινάει από το τελευταίο γράμμα. Βολεύει για εύκολους εντυπωσιασμούς, αλλά η δεκαετία αυτή έκανε κι ένα καλό. Μας έβγαλε από τον ηλίθιο μεσαιωνικό πόλεμο μεταξύ ηλεκτρονικάριων και ροκάδων, ενοποίησε τις μουσικές, ξεφτίλισε κάθε προσπάθεια καλούπωσης, άνοιξε μουσικούς ορίζοντες και μυαλά και ελευθέρωσε την διακίνηση των ήχων. Κλασσικά άλμπουμ βγαίνουν ακόμα και σήμερα, απλά εμείς δεν καθόμαστε να τους δώσουμε τον χρόνο που χρειάζονται για να γίνουν τέτοια. Πότε ακούσατε τελευταία φορά μουσική (χωρίς να κάνετε τίποτα άλλο);

Fin (αναχρονιστικό)

Stories from the past

Σήμερα συνειδητοποίησα ότι κάποια κείμενα μου που είχαν ανέβει σε μουσικό σάιτ (κατά τη διάρκεια του ενός χρόνου που έγραφα εκεί) δεν είναι πλέον ανεβασμένα. Δεν είναι βραζιλιάνικο σήριαλ αυτό το βλογ και δεν ανεβαίνει αυτό το ποστ για να σχολιάσει. Παρά μόνο για να ενημερώσω ότι εκείνα τα κείμενα θα ανεβαίνουν σιγά σιγά στο βλογ. Τα άρθρα θα έχουν τίτλο "Stories from the past" και θα ανέβουν και μερικές κριτικές άλμπουμ που η Inner Voyage αγάπησε πολύ.

Αυτά. Τσικνοπέμπτη σήμερα, σε δύο ώρες είναι και η εκπομπή. Καλημέρες!

Radiohead: Το συναίσθημα

Καιρό ηθελα να το γράψω αυτό το κείμενο. Λίγο πριν βγει το 2010, σκεφτόμουν πόσο σπουδαία μπάντα είναι οι βρετανοί ραδιοκέφαλοι. Σπουδαία, με την λέξη αυτή να αναλύεται σε επιμέρους συνιστώσες: αγαπημένη και σημαντική. Προφανώς η λέξη "αγαπημένη" προκύπτει μετά από υποκειμενικές -κυρίως- σκέψεις με τον ίδιο τρόπο που η λέξη "σημαντική" αναφέρεται σε πιο αντικειμενικά κριτήρια. Προσωπικά έχω καταλήξει σε έναν υπερθετικό βαθμό αγάπης και σεβασμού απέναντι στην πεντάδα από την Οξφόρδη, είναι όμως κι αυτό ένα προσωπικό συμπέρασμα που είτε απασχολεί είτε όχι, δεν έχει νόημα να εξωτερικευτεί. Και αφού κατάφερα να πετάξω μια "αποστειρωμένη" παράγραφο, ας δώσουμε στον τίτλο του άρθρου το κυρίως μέρος που του αξίζει.

 Έχει μεγάλη σημασία το πως γνωρίζεις μία μπάντα. Έτος 1997. Έρχεται στα χέρια σου και μετά στα αυτιά σου το Revolver. Ή το The Wall. Ή το Banana των Velvet. Ή τέλος πάντων ένα κλασσικό άλμπουμ. Υποθέτουμε ότι σου αρέσει και ανακαλύπτεις την δισκογραφία της μπάντας. Την ίδια στιγμή, έχοντας ακούσει τα Pablo Honey και The Bends, ακούς το καινούριο άλμπουμ των Radiohead, Ok Computer. Πόσο μεγάλη διαφορά! 

Από τη μία: οι καλύτεροι και αναγνωρισμένοι, πεθαμένες μπάντες που παρέδωσαν το έργο τους, αναγνωρίστηκαν και κρίθηκαν. Πόσο χρόνο να δώσεις στο Revolver όταν ξέρεις ότι υπάρχουν τουλάχιστον τρία φανταστικά άλμπουμ από τα σκαθάρια; Θα εναλλάσσονται στα πικάπ ή στερεοφωνικά. Θα είναι όλα μαζί, εκεί: διαθέσιμα.

Από την άλλη: από το Pablo Honey σου έχει μείνει -μεταξύ δύο-τριών άλλων- το Creep με το σχόλιο φίλου: το καλύτερο κομμάτι που έχω ακούσει. Σου έχει μείνει το The Bends, ένας σκασμός απο κομματάρες, μια φωνή που όμοια της δεν έχεις ξανακούσει, ένα άλμπουμ που έχει λιώσει στο κασετόφωνο (1997..) και τώρα -επιτέλους!- καινούριο άλμπουμ. Με κομμάτια που γράφτηκαν -το πολύ- δώδεκα μήνες πριν. Καινούρια. Η ιστορία εξελίσσεται μπροστά σου, διθυραμβικές κριτικές, ψάχνεις τα ελάχιστα ελληνικά μουσικά έντυπα, κανένα ξένο (αν φέρει το επαρχιακό περίπτερο). Η γοητεία αυτή, η διαδικασία του να ακούσεις ξανά και ξανά το άλμπουμ που μόλις κυκλοφόρησε από μία μπάντα που σιγά σιγά κερδίζει τον σεβασμό και την αγάπη σου. Και δεν ξέρεις τη συνέχεια του παραμυθιού.

Δεν ξέρεις ότι το Kid A που ακολουθεί θα είναι ο δίσκος που θα σε κάνει να αγαπήσεις τα ηλεκτρονικά μέρη. Θα συγκρουστείς μαζί του, θα το απορρίψεις, μετά θα το αγαπήσεις. Πολύ. Όπως θα αγαπήσεις το Amnesiac, θα συνοδεύει τα τελευταία σαράντα λεπτά πριν τον βραδυνό σου ύπνο για ένα ολόκληρο χρόνο! Θα απορρίψεις το Hail to the thief, για να αναγνωρίσεις πέντε χρόνια μετά -κόκκινος από την ντροπή- ότι απλά βγήκε σε λάθος εποχή για τα αυτιά σου. Θα κοιτάξεις με επιφύλαξη το In Rainbows, αλλά δεν θα υποκύψεις στο δις εξαμαρτείν. Σε κερδίζει εύκολα, γίνεται και αυτό -μαζί με μερικά άλλα- αδιαμφισβήτητο soundtrack μιας ολόκληρης περιόδου της ζωής σου. Μια μπάντα που θα μιλήσει για την καταπίεση της σύγχρονης κοινωνίας, για την απομόνωση, την αποξένωση. Θα μιλήσει φυσικά για έρωτα. Δεν θα εγκλωβιστεί σε ηλίθια τριπάκια (Bono), δεν θα κουράσει ποτέ με δηλώσεις προσπαθώντας να δημιουργήσει hype. Δεν θα μαθαίνεις ποιος κοιμήθηκε με ποια, πόσα παιδιά έχει ή πότε χώρισε με την γυναίκα του. Ο frontman θα κυκλοφορήσει σόλο άλμπουμ αλλά δεν θα γίνει καυγάς ή θέμα στα μέσα. Και τα μέσα στην αγγλία λυσσάνε για τέτοια. Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν ένα μακροβούτι στην μουσική και δεν έχουν πάρει ανάσα. Τί διαδρομή! Ζεις και μεγαλώνεις μαζί με το συγκρότημα, χωρίς αυτό να σε απογοητεύσει πραγματικά. Απλά υπάρχουν οι διαφωνίες και οι περίοδοι που "δεν τα πάτε τόσο καλά". Όμως: από τα 15 στα 29. Μεγάλη περίοδος και σημαντική για κάθε άνθρωπο. Ποιος μπορεί να τα προσπεράσει αυτά έτσι; Σίγουρα όχι εσύ!

Εν κατακλείδι, είναι η ενδόμυχη μουσική αμαρτία των περισσότερων μουσικόφιλων: δεν τείνουν, δεν επιδιώκουν, δεν το έχουν θέσει ως στόχο, απλά θέλουν σαν τρελοί να αγαπήσουν κάτι που να ανήκει στην γενιά τους. Να το τρίψουν στη μούρη των παλιών! Να έχουν κι αυτοί την ευκαιρία να δούνε την μουσική ιστορία να ανανεώνει τα κεφάλαια της. Εδώ και τώρα. Ποιος θα αψηφήσει το συναίσθημα αυτό; Προφανώς κανένας. Ότι υπάρχει, υπάρχει. 

Όπως έχει γράψει και ο Τομ Ρόμπινς: Είναι ότι είναι. Είσαι ότι είναι. Δεν υπάρχουν λάθη.

πι.ες: σε μερικές μέρες το δεύτερο μέρος: Radiohead: H λογική.