Ναι, πέρασαν κιόλας 30 χρόνια. Τι, πως, που, γιατί; Ούτε να τα σκέφτομαι θέλω αυτά. Και χωρίς συναισθηματισμούς. Σήμερα απλά έρχεται η θύμηση. Φρεσκάρεις και ξεσκονίζεις. Χρειάζεται το ξεσκόνισμα. Σε ανακουφίζει. Όπως σε ανακουφίζει (όσο και σε ενθουσιάζει) το γεγονός ότι ο θάνατος-αυτοκτονία του Ian Curtis, σηματοδοτεί δύο από τα σημαντικότερα γεγονότα. Τον αδιαπραγμάτευτο θάνατο των Joy Division και την αναπάντεχη γέννηση των New Order. Μπορεί κανείς να πει ότι οι Joy Division κλείνουν με επικό τρόπο το punk και οι Νew Order υποδέχονται με μεγαλειώδη τρόπο την πιο ευδιάθετη δεκαετία που ακούει στο όνομα 80's; Παπαριές. Πέρασαν κιόλας 30 χρόνια.
"Είμαι χθες στο στούντιο και κάνω εκπομπή. Μπαίνω να σερφάρω σε ένα μουσικό σάιτ, να δω και τι παίζει. Πρώτη είδηση, με μεγάλους χαρακτήρες, αυτά τα τρία γράμματα που σε κάνουν κάθε φορά να ανατριχιάζεις. Συνοδεύονται από ένα όνομα-παρατσούκλι. Μένω ακίνητος. Διαβάζω. R.I.P Ronnie. Σκέφτομαι. Συνειδητοποιώ. Κλαίω."
Που λέτε, αυτή θα μπορούσε να είναι η εισαγωγή για το νέο του θανάτου του Dio γραμμένη από καμιά δακρύβρεχτη αδερφή που το πιο hard rock κομμάτι που έχει ακούσει είναι το Άντεξα του Ρουβά. Τον οποίο Dio τώρα θυμήθηκαν όλοι να αποκαλέσουν Ronnie James Dio λες και είναι κανένας πρίγκηπας ή ιππότης ή τίποτα τέτοιο. Μάγκες, DIO. Ντίο. Αυτά για αρχή.
Συμμερίζομαι την έκπληξη και δυσαρέσκεια (όχι πόνο) των metalheads και hard-rockers ανά την υφήλιο. Ο γραφικότερος των γραφικών (που όντως έχει ντυθεί ιππότης για video clip) έχει προσφέρει πολλά. Ε δεν θα σας τα πω εγώ τώρα. Εγώ είμαι ένας τύπος που θεωρεί το Funeral καλύτερο άλμπουμ των 00's. Αν με έβλεπε ο Dio στο βιντεο κλιπ που είναι ιππότης, θα μου έκοβε το κεφάλι πριν τον καλημερίσω. Αλλού είναι το θέμα.
Δεν κατανοώ την θλίψη που έπιασε ξαφνικά όλους με τον θάνατο του. Οκ, καλός σπουδαίος και απ' ότι άκουσα και γαμώ τα παιδιά. Αλλά όχι να στενοχωριέται και αυτός που δεν ξέρει πάνω από 3 κομμάτια του. Από που κι ως που; Η μουσική που έφτιαξε ο Dio δεν πέθανε παζί του. Θα ζήσει! Γιεεεες! Ο ίδιος πάλι, ζωντανός ή νεκρός δεν είχε και πολλά να δώσει στα 68 του, ε; Εμένα μου φαίνεται λίγο σοβαροφανές αυτό. Αυτό που έλεγα και στο προηγούμενο ποστ. Πριν κλάψεις ψυχολόγησε το δάκρυ σου, πιάστου καμιά κουβέντα, δες πως σκέφτεται. Ε;
Εγώ, για να τελειώνω με το θέμα, πιο πολύ στενοχωρήθηκα για τον θάνατο του μίστερ Sparklehorse Mark Linkous ο οποίος και λατρεμένος καλλιτέχνης ήταν, και είκοσι χρόνια νεότερος από τον Dio ήταν, και πέθανε και με πολύ πιο ροκ τρόπο, δηλαδή την αυτοκτονία. Fuck Yeah.
R.I.P Mark Linkous, heaven is not about your reputation.
Μερικοί το έχουν απλά σαν στάση ζωής. Προσθέτουν λίγο παραπάνω γουάχου μέσα στον πανικό του υπερηχητικού πλάνήτη μας. Άλλοι πάλι το βάζουν σαν ασπίδα προστασίας, μια φιλοσοφημένη άμυνα στην κατσούφια που μας περιστοιχίζει. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το παρουσιάσεις. Όπως κι αν έχει το πράμα, το να αντιμετωπίζεις τα πράγματα με κουλ τρόπο, χιουμοριστικό, ειρωνικό και κυνικό, είναι ένα απαραίτητο αντίβαρο στην απίστευτη σοβαροφάνεια που ζούμε καθημερινά. Στον δήθεν συναισθηματισμό, στη δήθεν ευαισθητοποιημένη κοινωνία, στο δήθεν γενικά. Στο "και καλά".
Και βέβαια αυτό έχει αντίκτυπο και στην τέχνη. Ειδικά στα δικά μας (τα ελληνικά μας) ,πολύ σπάνια βρίσκουμε στίχο που να μιλάει με σοβαρό τρόπο για σοβαρά πράγματα και δίχως να καταντάει γελοίος ή/και στόχος ανεκδοτοποίησης. Οι πιο πολλοί στρέφονται σε αγγλικό στίχο που πολύ ευκολότερα "φαίνεται" πιο σωστός ή πιο σοβαρός ή πιο τέτοιος τέλος πάντων και να αποφύγει την κριτική. Είναι σε ακράιο βαθμό σπάνια η ύπαρξη ελληνικού στίχου σε μουσική φτιαγμένη με δυτικά υλικά και επιρροές. Και κάπου εκεί έρχεται ο Αλέξανδρος Βούλγαρης. Ο "The Boy". Και τα γαμάει όλα. Με το συμπάθειο.
Δεν έχω ακούσει όλο το καινούριο άλμπουμ του. Λέγεται "Το κουστουμάκι". Έχω ακούσει μόνο το "Είμαι αυτός", και "Είναι αυτός" ο λόγος που παραληρώ τώρα. Σαν κολλημένη βελόνα σε πικάπ, σαν ελεύθερη και δίχως άδεια κατασκήνωση μέσα στο μουσικό κομμάτι του εγκεφάλου, σαν τσίχλα σε παπούτσι. Δεν αδιαφορώ καθόλου για το υπόλοιπο του άλμπουμ -κάθε άλλο, τρελαίνομαι να το ακούσω- αλλά αυτό το κομμάτι κάτι έχει. Δεν είναι η αγχωτική και υπέροχη μελωδία του συνθεσάιζερ που μπορεί να σε χορέψει σαν αυτιστικό σε άδεια σκηνή, ούτε τα τύμπανα και τα μπιτ που επαναλαμβανόμενα σε παρασέρνουν όπου αυτά θέλουν. Δεν είναι -χμ, επιφύλαξη- τα λόγια που περιγράφουν μια διαδρομή του μετρό σαν καμία άλλη - και σαν όλες τις άλλες ταυτόχρονα. Είναι όλα αυτά μαζί. Αυτό το κομμάτι με πήρε και με πέταξε σε μία γωνία, μου σήκωσε το χέρι με τον δείκτη προτεταμένο απειλητικά σαν αγριεμένου δασκάλου δημοτικού και με ψυχανάγκασε να αντιμετωπίσω φοβίες και άγχη: μίλησε για πράγματα που δεν μιλάνε οι άνθρωποι σήμερα και τα συνόδεψε όλα αυτά με ήχους αστικού περιβάλλοντος, θορύβους της πόλης, εικόνες γκρίζες και καταπιεστικές. Το είδα διατυπωμένο πολύ ωραία και σε ένα άλλο βλογ: "Οι βόλτες με το μετρό δεν θα είναι ποτέ πια ίδιες".
πι.ες: πολύ σωστά διατυπωμένο από τον Άρη: νιώθεις όπως όταν άκουσες πρώτη φορά Στέρεο Νόβα πι.ες2: "πολύ δύσκολα και σπάνια" δεν σημαίνει ποτέ. για να σας προλάβω πριν με περιλάβετε. παράδειγμα οι Ρόδες που επίσης έχουν σούπερ ήχο και υπέροχο στίχο. γενικά ο Νικήτας Κλιντ είναι από τα άτομα που συμβαδίζουν με το Boy. ανοιχτός σε ήχους και ιδέες και αξιοσημείωτα συνεπής.
Και τώρα που όλα τα ελληνικά φεστιβάλ έχουν ανακοινώσει τις συνθέσεις τους, ο καθένας με τη φιλοσοφία του, το μπάτζετ του, τον χώρο του, το κοινό του και τις (προ)βλέψεις του. Και τώρα που οι ημερομηνίες είναι γνωστές, οι τιμές ανακοινωμένες, οι περισσότερες απόψεις διατυπωμένες, οι αποφάσεις του κοινού (σχεδόν) ειλημμένες. Και τώρα, και τώρα τι ρε μάγκες;
Μπορείς να γράφεις για ώρες! Μπορείς να γίνεις ο γκρινιάρης των στρουμφ, να κατσουφιάσεις και να αρχίσεις το παραλήρημα. Μπορείς να μεταμορφωθείς σε Peter Griffin και να αμολήσεις ένα γέλιο, μία πορδή και να χαμογελάσεις λέγοντας πως είσαι ευτυχισμένος και όλα σου φαίνονται τέλεια. Μπορείς να μεταμορφωθείς σε πανελίστα και να κάνεις καλόπιστη κριτική. Μπορείς να βαρέσεις ειρωνικά παλαμάκια και να πάρεις κίτρινη κάρτα. Μπορείς να γράφεις για το τι μπορείς να πεις για ώρες. Μπορείς να αλλάξεις παράγραφο;
Για να πάμε στο ζουμί, τα (του κιθαριστικού, ηλεκτρονικού, εναλλακτικού ήχου -όσον αφορά τουλάχιστον τη θεωρία) φεστιβάλ εξακολουθούν να είναι τα Rockwave, Ejekt, Synch. Με σειρά (όχι αλφαβητική προφανώς, ούτε ποιοτική ΠΡΟΦΑΝΩΣ αλλά) χαβαλέ.
Ήρθε και φέτος η Didi να μας δώσει ένα μεγάλο φεστιβάλ, σε έναν μεγάλο χώρο, με μεγάλη χωρητικότητα, μεγάλη απόσταση από την αθήνα, μεγάλα εισιτήρια, μεγάλη ταλαιπωρία. Μεγάλη η χάρη της! Μερικά points για περισσότερη σαφήνεια και ακρίβεια και χωρίς κριτική διάθεση. Μπεεε και πάμε.
Την πρώτη μέρα, 7 Ιουλίου, έχουμε Black Eyed Peas, Faithless και K.Βήτα. Απ' ότι καταλαβαίνετε, οι κιθάρες θα είναι βαριές (έως heavy) και θα ακούγονται συνέχεια και από όλα τα ονόματα. Η επιλογή φρέσκων ονομάτων φαίνεται ότι ήταν βασικός στόχος και επετεύχθη με τον καλύτερο τρόπο. Επίσης, το group που ηγείται της μέρας είναι μεγάλο απωθημένο του εναλλακτικού κοινού στην Ελλάδα. Ζητω! Ζήτω! Ζήτω!
Η δεύτερη μέρα είναι -για αρχή- τρεις μέρες μετά την πρώτη, στις 10 Ιουλίου. Αυτό είναι μια επιλογή που στοχεύει στην διευκόλυνση των -εκτός αθηνών- επισκεπτών του φεστιβάλ. Μπορεί να μην βολεύει επειδή ο χώρος του φεστιβάλ δεν είναι ότι καλύτερο για κάμπινγκ και η πόλη είναι μακριά, ενώ θα χρειαστούν τα δεκαπλάσια χρήματα αλλά θα έχουν χρόνο για να δούνε την πόλη στο ενδιάμεσο, αλλά και να ξεκουραστούν από το ασταμάτητο headbanging που υπόσχονται να προσφέρουν οι ροκ θεοί Black Eyed Peas. Το line-up είναι και πάλι φρέσκο με headliner που μας δίνει εδώ και χρόνια συνέχεια νέες μουσικές (Fatboy Slim), καλλιτέχνες που ο τελευταίος δίσκος τους δεν είναι ο χειρότερος της καριέρας τους (Dj Shadow) και άλλους που δεν έδωσαν αδιάφορα live πέρυσι (White Lies). Ο πρώτος τυπος που θα παίξει κανένα μισαωράκι χαριστικά είναι κάποιος Garcia που θα παίζει κομμάτια από κάποιους Kyuss. Μην ανησυχείτε, θα τελειώσει γρήγορα.
Η τρίτη μέρα είναι η αγαπημένη μου! Ξεκινάει με μια ολόφρεσκη καλλιτέχνιδα, ανερχόμενο αστέρι. Μόλις 35 χρονών με μόλις 7 χρόνια καριέρας και μόλις 2 άλμπουμ. Στη συνέχεια παίζει ο Yannis Aggelakas από το Νιου Γιορκ Σίτυ, ενώ το πρόγραμμα κλείνει με τους πρωτοεμφανιζόμενους -και στην Ελλάδα αλλά και από την Didi- Massive Attack. Στο ενδιάμεσο θα εμφανιστούν οι Ska-P και οι γυφτοτσιγγάνοι του ροκ Gogol Bordello. Σε αυτό το σημείο, να αναφέρω ότι η Didi ζήτησε επίμονα την μετάθεση του τελικού του παγκοσμίου κυπέλλου μερικές μέρες μετά, αλλά η Fifa είναι ως συνήθως ανένδοτη. Ζητάμε συγνώμη από τους φίλους του ποδοσφαίρου, εκείνη τη βραδιά από τις γιγαντο-οθόνες του Terravibe δεν θα μεταδίδονται στιγμές της συναυλίας αλλά ο τελικός! Θα μοιραστούν και καραμούζες για καλύτερη εξομοίωση των ήχων των γηπέδων της Νοτίου Αφρικής.
WE WILL ROCK YOU!!!!
Το εξώφυλλο που μπέρδεψε την Didi κι έκλεισε τους Β.E.P
Η συνέχεια των ελληνικών φεστιβάλ, με το EJEKT. Μετά την -απίστευτα αστεία- φάρσα περί Arcade Fire, NoFx και άλλων ωραίων, τελικά η διοργανωτές μας φέρνουν δύο μπάντες που έπαιξαν και πέρυσι στη χώρα μας, αλλά δεν πειράζει. Αξίζει να σκάσετε άλλα 50 ευρώ γιατί τώρα θα τους δείτε ΜΑΖΙ! Ανατριχιάσατε, ξέρω. Headliners θα είναι οι Faith No More και όχι οι Bad Religion επειδή το εναλλακτικότερο κοινό των FNM εξεγείρεται περισσότερο των αντίστοιχων -πιο κουλ, ας το παραδεχτούμε- των Bad Religion. Κι ας έρχονται πρώτη φορά, κι ας είναι απωθημένο ΠΟΛΛΩΝ. Οι UNKLE έβγαλαν άλμπουμ φέτος, ξέφυγαν οριστικά από τις πειραματικές διαθέσεις και συμπληρώνουν την τριάδα του πιο κουλού line up όλων των εποχών. Το φεστιβάλ δεν είναι φεστιβάλ, ονομάζεται όμως φεστιβάλ. Κανείς δεν ξέρει γιατί, μιας και διαρκεί μία μέρα κι έχει 5 μπάντες. Μην παραπονιέστε, γκρινιάρηδες στουμφ! Μ' αυτά και μ' αυτά, πέρασε η ώρα, το κείμενο πιάνει πολύ χώρο και δεν μπορώ να ασχοληθώ τώρα με κάποιο Synch.
Τι να μας πει ένα φεστιβάλ που γίνεται μέσα στην πόλη για να μπορούν και καλά να μένουν και οι επισκέπτες κάπου κοντά και οικονομικά, για να έιναι προσβάσιμο (και καλά) από μετρό και λεωφορεία.
Που φέρνουν κάτι (και καλά) εναλλακτικά και ηλεκτρονικά. Μας λένε -και καλά!- ότι έχουν τα καλύτερα ελληνικά ονόματα (Lolek, Cayetano, The Boy+Felizol, Modrec, My wet Calvin).
Ότι -και καλά- έχουν μεγάλα και φρέσκα ονόματα με νέα άλμπουμ (Hot Chip, Get Well Soon) ή πιο underground βρωμιές (A place to bury strangers) η κάποιον Matt Elliot και κάποιους Fuck Buttons.
Και μεγάλα ονόματα τύπου Peaches και Laurent Garnier ή Jimi Tenor.
Και μας λένε -και καλά- ότι θα έχει εκθέσεις και workshops και video art και ένα κάρο άλλα.
Και μας λένε ότι θα αντικαταστήσουν τους Beak> (που δεν θα παίξουν για προσωπικούς λόγους) με άλλο συγκρότημα.
Α! Και ότι θα έχουν φτηνότερο εισιτήριο για όσους έχουν κάρτα ανεργίας. Και καλά, ε;
EDIT: Ήρθε (και πολύ καλά έκανε) διόρθωση από φανατική αναγνώστρια που δεν επιθυμεί να ανακοινωθεί το όνομα της (που είναι Μαριλένα), λέγοντας ότι οι Bad Religion έπαιξαν ξανά στην Αθήνα το 1996 στο Rock Of Gods. Την ευχαριστώ και για την διόρθωση και για την διακριτικότητα να μου στείλει μήνυμα αντί να με κράξει δημοσίως για τις ανακρίβειες μου. Για την ιστορία, σε εκείνο το φεστιβάλ εμφανίστηκαν οι: Στέρεο Νόβα, Bocomolech, Iggy Pop, Moby, Slayer, Saxon, Jesus and mary chain, Violent Femmes, Bad Religion, Paradise Lost, Dead Moon, Blind Guardian, Rage, Nightfall. Και το φεστιβάλ ήταν και τότε τρεις μέρες, μη νομίζετε ότι τα είχε όλα αυτά σε ένα μήνα ας πούμε. Οι συγκρίσεις δικές σας.
Πι.Ες: Πολλά ωραία συμβαίνουν στη χώρα μας τελευταία. Δεν θα σχολιαστεί τίποτα από εδω, ωστόσο θέλω να δηλώσω ανατριχιασμένος σύγκορμος από όλα αυτά και ως νέος άνθρωπος να εκφρασω την βαθύτατη πίστη μου και βάσιμη ελπίδα (δάκρυα) ότι έρχονται καλύτερες μέρες. Όλα αυτά στο πνεύμα του άρθρου. Δηλαδή χωρίς ειρωνεία, κυνικότητα και λοιπές κακεντρεχείς τακτικές που ακολουθούν λοιποί είρωνες, κυνικοί και κακεντρεχείς. Αυτά!
