Gonjasufi - A sufi and a killer

Η πρώτη του ανάμνηση από τον εαυτό του να βγάζει μελωποιημένους ήχους (αλλιώς: να τραγουδά) έρχεται από όταν ήταν πιτσιρίκι. Μια -πλέον- σκονισμένη κασέτα (ναι, δεν είχε σούπερ ντούπερ high definition τότε), στην οποία απεικονίζεται να τραγουδά μια ελληνική όπερα ("a Greek opera shit" όπως το περιγράφει ο ίδιος) έχοντας τον ρόλο του Ήλιου στην παράσταση. Η μαμά του είχε φτιάξει έναν ήλιο τον οποίο και φόρεσε στο κεφάλι του (Ήλιος με περικεφαλαία) και ο ίδιος θυμάται ότι εκείνη τη βραδιά ήταν από τους καλύτερους επί σκηνής. Φευ, τότε του άρεσε περισσότερο το μπέιζμπολ! Κι έχει την ειλικρίνεια να παραδεχτεί ότι μια ταινία για το hip hop άλλαξε τα μυαλά και τα γούστα του.

Μεγάλος αλητάμπουρας στα νιάτα του, αυτό που άλλαξε τη ζωή και την ιδιοσυγκρασία του δεν είναι τα δύο του παιδιά. Όχι, ο καΐλας μας δεν ακολούθησε το κλισέ "έκανα οικογένεια". Τον άλλαξε η γιόγκα (wtf?). Το δεύτερο επάγγελμα του. Που παλιά ήταν πρώτο. Αλλά τώρα είναι δεύτερο. Όχι ότι η μουσική άργησε να τον κερδίσει. Συμμετείχε σε hip hop ομάδες από τις αρχές του '90. Απλά άργησε να του φέρει χρήμα. Είπαμε, καΐλας.
Για να έρθουμε στο παρόν (το παρελθόν μπορείς να το ξεσκονίζεις ώρα, η σκόνη όμως δεν θα φύγει ποτέ), το πρώτο του άλμπουμ ήρθε μόλις φέτος. Όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτο, μιλάμε για έναν από τους πιο ξεπλυμένους τύπους, για μία τζίβα που διεκδικεί όσκαρ διαμέτρου. Ωραία φιγούρα. Αυτό που δεν φαίνεται, είναι αυτό που πρέπει να ακούσετε. Παραμορφώσεις σε βαθμό κακουργήματος (that's my boy), dirty beats που αναδεικνύουν το urban παρασκήνιο του, μπάσο αλανιάρικο και όμορφο (ναι, υπάρχει όμορφο μπάσο). Και φωνητικά. Δεν έχω λόγια για να περιγράψω την επίδραση αυτής της φωνής. Σχεδόν σε όλο το άλμπουμ παραμορφωμένη, ωστόσο παραμένει ζεστή και διεισδυτική. Ζεστή με την αυθεντική μουσική έννοια της λέξης. Δημιουργεί συναισθήματα και δένει τέλεια με το ψηφιακό (αλλά) και αναλογικό ηχητικό περιβάλλον. Αυτό ακριβώς. Είναι η αναλογική ζεστασιά της ερμηνείας του καΐλα, με την ψηφιακή παραμόρφωση της παραγωγής. Γι' αυτόν τον λόγο είναι και τόσο διεισδυτική αλλά και ταιριαστή σαν παζλ με όλα τα υπόλοιπα.
Νομίζω τελικά ότι αν αλλάξει κανείς οποιοδήποτε στοιχείο αυτού του άλμπουμ, έχει χάσει τα πάντα. Δυσκολεύτηκα και άργησα να αγαπήσω το "A sufi and a killer" αλλά τώρα δεν μπορώ να ξεκολλήσω. Η αξία του είναι πέρα από βαθμούς κριτικής. Και -τι ωραία σύμπτωση- καταλύει την έννοια της κατηγοριοποίησης και γι' αυτό έχει αγαπηθεί από τόσο ετερόκλητα ακροατήρια. Δοκιμάστε το οπωσδήποτε. Μέχρι να σας αρέσει. Δεν γίνεται να υπάρχει άλλη κατάληξη (αυτές οι υπερβολές και ακρότητες θα με φάνε).
Για επίλογο, λίγη μπαμπινιωτοκατάσταση και δύο βίντεο.

Gonjasufi= Gonja + Sufi
Gonja= Παραλλαγή της σανσκριτικής λέξης για την κάνναβη. Επίσης, βασίλειο στην Βόρεια Γκάνα.
Sufi= Μέλος μυστικής μουσουλμανικής σέκτας που έχει σκοπό "to remove the false self, and discover the god within".

Ταμπελοφιλοσοφίες και ταμπελοφιλόσοφοι

Κι όταν μιλούσα για ταμπελοφιλοσοφίες στο πόστ (ή ανάρτηση;) που στρογγυλοκάθεται ακριβώς από κάτω, μιλούσα για μία μάστιγα που μας άφησε η δεκαετία που πέρασε. Οι ταμπέλες στην μουσική είναι κάτι που πέθανε πριν τον 21ο αιώνα και αυτό δεν είναι ούτε κακό ούτε καλό. Απλά συνέβη.
Τα μπλουζ γέννησαν το ροκ, οι μπάντες άρχισαν να το ψάχνουν και από εκεί άρχισαν τα πρώτα παρακλάδια με ψυχεδέλειες, progressive, hard rock και το λεγόμενο κλασσικό ροκ. Κάπου στο hard rock ξέφυγε μια κιθάρα παραπάνω και γεννήθηκε το metal , η πολιτική αστάθεια, το ξεπούλημα της νεολαίας -και ίσως το ξενέρωμα κάποιων νέων απέναντι στους ποζεράδες- γέννησε το πανκ και κάπου μεταξύ glam και synths γεννήθηκε η disco. Αν εξαιρέσει κανείς την grunge (που έφτιαξε όντως σκηνή και την παγκοσμιοποίησε), το trip-hop (παρομοίως) αλλά και το ηλεκτρονικό τσουνάμι από τα τέλη των 80's μέχρι και σήμερα, όλα τα υπόλοιπα είδη μουσικής (λες και είσαι στο σουπερμάρκετ) είναι εφευρέσεις για να βοηθάνε τον καταναλωτή. "Εγώ ακούω twee pop". Άσε μας ρε μαλάκα. Και μιλώντας για Pop:

Pop: ετυμολογία από το popular, επομένως μόνο ηχητικό αντίστοιχο δεν έχει. Τα χαρακτηριστκά της είναι η μικρή διάρκεια (ώς 4 λεπτά), οι πιασάρικες μελωδίες και φυσικά οι πωλήσεις. Δηλαδή οι nirvana είναι pop; Οι Metallica; Οι Pink Floyd; Ουφ.

Την ίδια τρέλα μπορεί να πουλήσει ο καθένας μιλώντας -και βγάζοντας το γέλιο με τσουβάλια- για όλα τα είδη. Τι είναι δηλαδή το "ακούω alternative"; Ακούω εναλλακτικό. Εναλλακτικό τι; Ροκ; Μέταλ; Εναλλακτική trance μήπως; Και ας γίνω πιο ψυχάκιας. Οι Kings of Leon, αυτή η μπάντα που έχει χαρακτηριστεί εναλλακτική, τώρα που γεμίζουν στάδια τι είναι; Εναλλακτική ποπ μήπως; Και στο κάτω κάτω, πως ορίζεις το εναλλακτικό όταν αυτό έχει γίνει επικρατές; Ας πάμε και στο πιο hipster είδος. Indie. Το μεγαλύτερο παράδοξο -και κατ' επέκταση η μεγαλύτερη απαισιότητα- όλως των εποχών στον μουσικό τύπο! Μας έρχεται από το independent και μιλάει (άκουσον άκουσον) για pop-rock (πολύ γενικά) μουσική που όμως το συγκρότημα που την παράγει κυκλοφορεί τα άλμπουμ του από ανεξάρτητη εταιρεία. Χμ, για να δούμε. Η μπάντα που βγάζει τους δίσκους της σε μια ανεξάρτητη εταιρεία και μετά μαζεύει και την κάνει για μια πολυεθνική: είναι μια indie pop ή rock μπάντα που μεταμορφώνεται σε σκέτο pop ή rock. Επομένως, εγώ που ακούω indie, τους έχω ξεγράψει. Μάααααλιστα!



Η μοναδική μπάντα για την οποία ισχύει ο όρος indie είναι οι -ιδρυτές ίσως του ονόματος- Sonic Youth. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν δημιουργήσει οι οπαδοί της μπάντας δύο εποχές. The indie years και The DGC years. DGC-Geffen είναι η πολυεθνική στην οποία ανήκαν μέχρι πέρυσι που μετακόμισαν στην Matador, η οποία όμως είναι ανεξάρτητη (μ.π.ε.ρ.δ.ε.υ.τ.η.κ.α). Και πάλι όμως, οι Sonic Youth (για να μην παρεξηγούμαι) εξακολούθησαν να βρωμίζουν τα μυαλά μας και μέχρι σήμερα έχουν τα ούμπαλα να συνεχίζουν με πρωτοφανή ποιότητα και συνέπεια.

Και για να μην ακουμπάμε μόνο τους οργανικούς ήχους, η Martina Topley Bird είναι trip-hop επειδή συνεργάστηκε με Massive Attack και Tricky; Ας μας πούνε οι υπεύθυνοι του rockwave για να ξέρουμε κι εμείς. Όπως η dubstep (βαφτίσια) που την πρωτοπαρουσίασε ο τρισμέγιστος συγχωρεμένος John Peel, αλλά σήμερα έχει γίνει ενα συνεχόμενο φσγγσφγγγγγγσφγγφσγφ , το κλασσικό δηλαδή εφφέ που -όσο κι αν μας χόρεψε αρκετές φορές- έχει ήδη κουράσει και φυτεύει την πιο αργά κινούμενη σφαίρα στην καρδιά της μάνας του. Ιδανικοί αυτόχειρες.

Θυμάμαι μία σειρά από τεύχη του Ποπ+Ροκ (ναι, σταμάτησε να εκδίδεται. ξανά.) λίγο μετά το 1995, στα οποία γινόταν ένας μικρός πόλεμος με γράμματα αναγνωστών. Ένας πόλεμος με το πιο βλακώδες ερώτημα: πέθανε το ροκ; Ήταν ο λογικός πανικός (στον οποίο όλοι λίγο πολύ τσιμπήσαμε) από την υπερταχεία ανάπτυξη των ηλεκτρονικών ήχων και την βουρκο-στασιμότητα του rock. Ο Dj Shadow είχε μπει στο βιβλίο Γκίνες με το πρώτο άλμπουμ αποκλειστικά από προηχογραφημένα μέρη και ο πανικός είχε ξεκινήσει. Πανικός που απλά έφερε περισσότερες πωλήσεις στο περιοδικό, καθώς οι μουσικές είχαν ήδη ξεκινήσει να αλληλοκαλύπτονται, να αλλάζουν ήχους και να γράφουν στα (ξέρετε ποια) τους γραφιάδες και τους κολλημένους και παράλληλα να σκάβουν τον τάφο σε κάθε προσπάθεια ταμπελοποίησης και καλούπωσης των μουσικών.

Ουφ, πήγε μία και με περιμένουν για καφέ. Σι γιου φολκς!

πι.ες: Καλή μας εβδομάδα. Δευτέρα ξέρεις τι παθαίνει η μάνα σου, ε;

Βλογ εκπομπής. Απόψεις, κρίσεις, τέτοια πράματα. Δεν θα καταθέσω και καταστατικό στο ειρηνοδικείο. Τα ποστ θα είναι μικρά ή μεγάλα, φρέσκα ή ντυμένα με αναμνήσεις, επιθετικά και φλούφλικα, ειρωνικά και κυνικά. Οκ, το φλούφλικα βγάλτο.

Όπως και να 'χει όμως, ο κόσμος συνηθίζει να γράφει αυτό που έχει στο μυαλό του. Κι εμένα στο μυαλό μου είναι η μπάντα που είδα μαζί με περίπου 40 ακόμα τυχερούς (κλισέ) χθες το βράδυ στην Παλιά Νομική της Κομοτηνής. Δύο μπάντες -που απόψε παίζουν σε ένα μπαρ στην Κωνσταντινούπολη- έβαλαν τελευταία στιγμή στο πρόγραμμα τους αυτό το live απλά επειδή μπορούσαν. Τους Afformance δεν έκατσα να τους δω λόγω ανωτέρας βίας. Οι Nechayevschina όμως δεν χανόντουσαν. Μπορείς να πεις για τον τυπά αριστερά (Δημήτρης) που είχε μπροστά του μία σκάλα από πεντάλ. Αμείλικτος. Σε αντίθεση με τον τυπά δεξιά (Σταμάτης). Πιο συναισθηματικός (μάλλον), πιο αγαπημένος με την κιθάρα του (σίγουρα). Και τον Μπατιστούτα στο μπάσο (Bassistuta-Βασίλης) με τον βρώμικο ήχο του και τα υπέροχα ξεσπάσματα. Και φυσικά τον ντράμερ (Γιάννης) που βάζεις στοίχημα ακόμα και με απόδοση μόνο 1,05 ότι είναι πάνκης αλλά σου τη σκάει και πάει σε πιο εκλεπτυσμένα πράγματα (new wave).

Αλλά ξέρετε κάτι; Αυτά τα έγραψα για να τα απορρίψω. Δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει το γεγονός ότι όταν αυτοί οι τέσσερις τύποι έπαιζαν χθες μαζί πάνω σε μία κρύα σκηνή, δεν γούσταρα επειδή έκρινα ότι βλέπω κάτι αντικειμενικά καλό. Αν το δεις αντικειμενικά, το να μιλάς για αντικειμενικότητα είναι λίγο μαλακία! The point is, τα παληκάρια παίζουν μουσική και σου δημιουργούν συναισθήματα διαολεμένα, ξεσπούν και ξεσπάς και αυτό είναι κάτι τόσο πρωτόγονο που υπήρχε πριν τον γραπτό λόγο και κάθε προσπάθεια να το αποτυπώσεις καταλήγει σε ένα χαρτί πεταμένο στο καλάθι και αυτό μπορεί να γέννησε το μπάσκετ πριν πολλά χρόνια αλλά τώρα και μπάσκετ υπάρχει και υπολογιστές υπάρχουν και το σκηνικό πετάω-χαρτιά-στον-κάδο-και-δείχνω-απελπισμένος χάθηκε και σιγά μην κάθομαι να σβήνω και να ξαναγράφω πάνω σε ένα πληκτρολόγιο. Αυτό ήθελα να πω.

Δεν μιλήσαμε για τον ήχο τους όμως. Και τι να πούμε δηλαδή; Ταμπελοφιλοσοφίες; Ε όχι. Μία ζωντανή εκτέλεση και μία στουντιακή του κομματιού από το ομώνυμο EP τους.

Nechayevschina - Stoner City Dub (Live @ Praise The Fuzz)
Nechayevschina - Yeniçeri (από το ομώνυμο EP)


Πρώτο ποστ, χωρίς πρόλογο. Θα τα πούμε (και θα τα λέμε) σύντομα.

Καλημέρα, καλησπέρα και -σε περίπτωση που δεν σας δω- καλό σας βράδυ.